Co Biblia mówi o aniołach?
Anioły są to istoty stworzone przez Boga, które myślą, posiadają emocje i wolę.
Są złe, jak i o dobre anioły.
Anioły myślą (Ewangelia wg św. Mateusza 8:29; 2 List św. Pawła do Koryntian 11:3; 1 List św. Piotra 1:12)
Anioły posiadają emocje (Ewangelia wg św. Łukasza 2:13, List św. Jakuba 2:19; Księga Apokalipsy 12:17)
Anioły mają wolę (Ewangelia wg św. Łukasza 8:28-31; 2 List św. Pawła do Tymoteusza 2:26; List św. Judy 6).
Anioły są istotami duchowymi (List do Hebrajczyków 1:14)
Anioły nie mają fizycznego ciała. Fakt, że nie posiadają one ciała nie wpływa na ich osobowość (podobnie jak u Boga).
Wiedza, jaką mają anioły, jest ograniczona do sfery duchowej, gdyż anioły są stworzone przez Boga. Oznacza to, że nie wiedzą wszystkiego, co wie Bóg (Ewangelia wg św. Mateusza 24:36).
Wydają się one mieć jednak większą wiedzę, niż ludzie. Mogło to mieć trzy powody:
1) Anioły zostały stworzone jako istoty wyższego rzędu, niż ludzie. Zatem posiadają wrodzoną większą wiedzę.
2) Anioły przyglądają się Biblii i światu dokładniej niż ludzie, i stąd zdobywają wiedzę (List św. Jakuba 2:19; Apokalipsa 12:12).
3) Anioły zdobywają wiedzę przez długotrwałą obserwację ludzkiego zachowania. W przeciwieństwie do ludzi nie muszą one uczyć się niczego o przeszłości, gdyż przeżyły ją. Zatem wiedzą, jak inni zachowywali się i reagowali na pewne sytuacje, i mogą przewidywać z wysokim prawdopodobieństwem nasze zachowanie w podobnych sytuacjach.
Choć mają wolę, anioły są, podobnie jak inne stworzenia, poddane Bożej woli. Dobre anioły są wysłane przez Boga, by pomagać wierzącym (List św. Pawła do Hebrajczyków 1:14).
Jak wyglądają anioły ?
Anioły są duchami (Hebrajczyków 1.14), zatem nie mają żadnego fizycznego ciała. Ale anioły mają zdolność pojawiania się pod postacią ludzką. Gdy anioły ukazywały się ludziom w Biblii, przypominały postacie rodzaju męskiego. W 1 Księdze Mojżeszowej18.1-19 Bóg oraz dwóch aniołów ukazali się jako mężczyźni i jedli posiłek z Abrahamem. Anioły ukazywały się wielokrotnie w Biblii pod postacią mężczyzn (Księga Jozuego 5.13-14; Ew. Marka 16.5) i nigdy nie były to kobiety.
Innym razem, anioły pojawiały się nie jako ludzie, ale coś nieziemskiego, a ich oblicze było przerażające dla tych, którym się ukazywali. Pierwsze słowa jakie często wypowiadali brzmiały: „Nie bójcie się”, ponieważ siali postrach i grozę. Strażnicy grobu Jezusa stanęli jak umarli, gdy ujrzeli anioła Pańskiego (Ew. Mateusza 28.4). Pasterze na polu z 2 rozdziału Ew. Łukasza odczuli „wielką bojaźń”, gdy anioł Pański im się objawił, a chwała Pańska ich otoczyła.
W odniesieniu do wyglądu fizycznego, anioły często opisane są jako postacie ze skrzydłami. Wizerunek cherubina z rozpostartymi skrzydłami okrywał wieko arki przymierza (2 Księga Mojżeszowa 25.20). Izajasz, w swojej wizji tronu niebiańskiego, widział uskrzydlonego serafina, a każdy z nich miał sześć skrzydeł (Księga Izajasza 6.2). Ezechiel również miał wizję z uskrzydlonymi aniołami. Izajasza 6.1-2 opisuje anioły posiadające ludzkie atrybuty- głos, twarze i stopy. Głosy anielskie w kilku fragmentach Biblii słyszane są jako śpiew chwały i uwielbienia dla Boga. Jeden z najpełniejszych opisów anioła pochodzi z Księgi Daniela 10.5-6: „A gdy podniosłem oczy i spojrzałem, oto był mąż, ubrany w szatę lnianą, a biodra miał przepasane pasem ze złota z Ufas. Ciało jego było podobne do topazu, oblicze jego jaśniało jak błyskawica, a oczy jego jak pochodnie płonące, ramiona i nogi jego błyszczały jak miedź wypolerowana, a dźwięk jego głosu był potężny jak wrzawa mnóstwa ludu.” Anioł, który ukazał się przy grobie Jezusa, został podobnie opisany: „A oblicze jego było jak błyskawica, a jego szata biała jak śnieg” (Ew. Mateusza 28.3).
Jakikolwiek wygląd przyjmują anioły, istnieją podstawy by wierzyć, że są niesamowicie piękni. Ezechiel mówi nam, że Lucyfer został zwiedziony pychą nad własnym pięknem. Poza tym, takie istoty jak anioły, które przebywają w obecności Boga, powinny być niesamowicie piękne, ponieważ Boża chwała przejawia się we wszystkim co Go otacza.
Zadania aniołów (opis z Biblii)
A. Chwalenie Boga (Psalm 148:1,2; Księga Izajasza 6:3).
B. Uwielbienie Boga (List do Hebrajczyków 1:6; Apokalipsa 5:8-13).
C. Radość z tego, co robi Bóg (Księga Hioba 38:6-7).
D. Służenie Bogu (Psalm 103:20; Apokalipsa 22:9).
E. Stawanie przed Bogiem (Księga Hioba 1:6; 2:1).
F. Są instrumentami Bożego sądu (Apokalipsa 7:1; 8:2).
G. Przynoszą odpowiedzi na nasze modlitwy (Dzieje Apostolskie 12:5-10).
H. Pomagają przyprowadzać ludzi do Chrystusa (Dzieje Apostolskie 8:26; 10:3).
I. Obserwują porządek wśród chrześcijan, ich pracę i cierpienie (1 List św. Pawła do Koryntian 4:9; 11:10; List do Efezjan 3:10; 1 List św. Piotra 1:12).
J. Zachęcają nas w trudnym dla nas czasie (Dzieje Apostolskie 27:23,24).
K. Opiekują się wierzącymi w chwili śmierci (Ewangelia wg św. Łukasza 16:22).
Anioły są zupełnie innymi istotami, niż ludzie. Ludzie nie stają się aniołami po śmierci. Anioły nigdy nie staną się, i nigdy nie były, ludźmi. Bóg stworzył anioły, podobnie jak stworzył ludzi. Biblia nigdzie nie mówi, że anioły zostały stworzone na obraz i podobieństwo Boga, tak jak Biblia pisze o ludziach (Księga Rodzaju 1:26).
Anioły to istoty duchowe, które mogą, do pewnego stopnia, przybrać formę cielesną. Ludzie to po pierwsze istoty cielesne, ale posiadające duszę. Najwspanialszą rzeczą, której możemy nauczyć się od aniołów jest ich natychmiastowe, niekwestionowane posłuszeństwo wobec Bożych nakazów.
Kim jest anioł Pański?
W Biblii nie ma podanej dokładnej tożsamości „anioła Pańskiego”. Aczkolwiek istnieje wiele ważnych „wskazówek” odnośnie jego tożsamości. Zarówno w Starym jak i Nowym Testamencie znajdują się odwołania do „aniołów Pańskich”, „anioła Bożego” czy „anioła Pana.”
Anioł Pański mówi jak Bóg, identyfikuje siebie z Bogiem, ponosząc odpowiedzialność za działania Boga (1 Księga Mojżeszowa 16.7-12; 21.17-18; 22.11-18; 2 Księga Mojżeszowa 3.2; Księga Sędziów 2.1-4; 5.23; 6.11-24; 13.3-22; 2 Księga Samuela 24.16; Księga Zachariasza 1.12; 3.1;12.8).
W kilku objawieniach, ci którzy widzieli anioła Pańskiego bali się o swoje życie, gdyż wiedzieli że „widzieli Boga.” Dlatego wydaje się to oczywiste, że przynajmniej w kilku przypadkach anioł Pański jest teofanią, objawieniem Boga w formie fizycznej.
Anioł Pański zaprzestaje się objawiać po wcieleniu Chrystusa. O aniołach czytamy w kilku momentach Nowego Testamentu, lecz „anioł Pana” nigdzie w Nowym Testamencie nie jest wspomniany. Możliwe jest zatem, że ukazanie się anioła Pana było manifestacją Jezusa przed Jego wcieleniem. Jezus mówił o Sobie, że istniał „przed Abrahamem” (Ew. Jana 8.58), zatem logiczne jest to, że działał i objawiał się w świecie. W każdym z tych przypadków, czy anioł Pana był objawieniem Chrystusa przed Jego wcieleniem (Chrystofanią) czy objawieniem się Boga Ojca (teofanią), to wydaje się że zwrot „anioł Pański” zazwyczaj wskazuje na fizyczne objawienie się Boga.
Czy istnieje anioł śmierci?
Koncepcja „anioła śmierci” obecna jest w wielu religiach. „Anioł śmierci” znany jako Samal, Sariel czy Azrael w judaizmie; jako Malak Almak w islamie; Yama czy Yamaraj w hinduizmie albo surowy kosiarz w popularnej fikcji. W wielu różnych mitologiach, anioł śmierci wyobrażany jest jak szkielet z kosą, czy też piękna kobieta, a niekiedy małe dziecko. I mimo, iż te wyobrażenia różnią się nieznacznie między sobą, to jednak istnieje wspólne przeświadczenie, że ta istota przychodzi do człowieka w chwili jego śmierci, będąc przyczyną jego śmierci lub po prostu obserwatorem tych wydarzeń- z oczekiwaniem, że przychodzi pochwycić duszę umierającej osoby.
Biblia nie naucza o aniele śmierci. Biblia w żadnym miejscu nie wspomina, jakoby istniał jakiś anioł, który zarządza śmiercią lub jest obecny w chwili gdy osoba umiera. 2 Księga Samuela 19.35 opisuje anioła, który pozbawia życia 185 000 Asyryjczyków, gdy ci najeżdżają Izrael. Niektórzy postrzegają również opis z 12 rozdziału 2 Księgi Mojżeszowej, gdzie czytamy o śmierci pierworodnych Egiptu, jako dzieło anioła. Mimo, iż jest to możliwe, to jednak Biblia nigdzie nie wskazuje, że anioł uśmiercił pierworodnych. Jakkolwiek by nie było, Biblia opisuje anioły, które zadają śmierć na rozkaz Pana, to jednak Pismo Święte nigdzie nie naucza jakoby istniał jakiś szczególny anioł śmierci.
Jedynie Bóg jest suwerenny i sam wyznacza nam czas naszej śmierci. Ani anioł ani żaden demon (upadły anioł) nie są przyczyną ludzkiej śmierci, jeśli Bóg tego nie zaplanował. Zgodnie z Rzymian 6.23 oraz Księgą Objawienia 20.11-15 śmierć jest oddzieleniem naszej duszy od ciała (śmierć cielesna) oraz- w przypadku osób niewierzących- wiecznym oddzieleniem od Boga (śmierć na wieki). Śmierć jest czymś, co spotyka każdego człowieka. Śmierć nie jest duchem, demonem, osobą czy jakąś inną istotą. Aniołowie mogą przyczynić się do śmierci i mogą wpływać na to, co dzieje się z nami po śmierci- ale nie istnieje „anioł śmierci.”
Czy mamy aniołów stróżów?
Ew. Mateusza 18.10 mówi, „Baczcie, abyście nie gardzili żadnym z tych małych, bo powiadam wam, że aniołowie ich w niebie ustawicznie patrzą na oblicze Ojca mojego, który jest w niebie.” Kontekst „tych małych” może wskazywać zarówno na tych, którzy wierzą w Niego (werset 6) lub odwoływać się do dzieci (wersety 3-5). Jest to główny fragment dotyczący anielskich stróżów. Nie ma wątpliwości, że dobre anioły wspierają (Księga Daniela 6.20-23; 2 Księga Królewska 6.13-17), ujawniają informacje (Dzieje Apostolskie 7.52-53; Ew. Łukasza 1.11-20), prowadzą (Ew. Mateusza 1.20-21; Dzieje Apostolskie 8.26), zabezpieczają (Księga Rodzaju 21.17-20; 1 Księga Królewska 19.5-7) i służą wierzącym w różnych chwilach (Hebrajczyków 1.14).
Pytanie jednak dotyczy tego, czy każda osoba- każdy wierzący- ma takiego anioła. Za czasów Starego Testamentu naród izraelski miał archanioła (Michała) im usługującego (Księga Daniela 10.21; 12.1), lecz Pismo Święte w żadnym fragmencie nie potwierdza jakoby anioł „przypisany był” do jakiejś konkretnej osoby (czasem aniołowie byli wysyłani do konkretnych osób, ale nie ma wzmianki jakoby anioł był komuś na stałe przypisany). Żydzi w pełni rozwinęli przekonanie o aniołach stróżach w czasach pomiędzy Starym a Nowym Testamentem. Niektórzy wcześni ojcowie kościoła wierzyli, że każdy wierzący ma przypisanego zarówno dobrego anioła jak i złego (demona). Wiara w aniołów stróżów już od dłuższego czasu istnieje, chociaż nie ma żadnego biblijnego potwierdzenia tego poglądu.
Powróćmy do Ew. Mateusza 18.10 i użytego tam słowa „ich”, w Grece jest przysłówkiem w liczbie mnogiej, odwołującym się do wierzących którym służą aniołowie. Aniołowie ci są przedstawieni jako „ustawicznie” patrzący na oblicze Ojca i słuchający Jego nakazów, by w potrzebie pomagać wierzącym. Aniołowie w tym fragmencie wydają się przede wszystkim służyć Bogu w niebie, a nie chronić wierzących. Czynne działanie czy doglądanie wszystkiego wskazuje bardziej na działanie Boga, aniżeli aniołów, co doskonale potwierdza że Bóg jest wszechmocny. Bóg widzi każdego wierzącego w każdej chwili, i Sam doskonale wie kiedy potrzebujemy interwencji anioła. Dzięki temu, że aniołowie bez przerwy patrzą na Jego oblicze, są zawsze gotowi na Jego wskazówki by pomagać „tym małym.”
Na podstawie Pisma Świętego nie możemy dokładnie odpowiedzieć na pytanie czy każdy wierzący posiada swojego anioła stróża przypisanego tylko do niej/ niego. Aczkolwiek, jak powiedzieliśmy już sobie wcześniej, Bóg używa aniołów w naszym życiu. Jest to biblijne twierdzenie, że On używa aniołów tak jak i nas, w tym sensie, że ani ich ani nas nie potrzebuje do wykonania Swojego planu, a mimo to wybiera nas czy ich (Księga Joba 4.18; 15.15). Bez względu na to czy jakiś anioł jest nam przypisany czy nie, pamiętajmy że mamy większe zapewnienie od Boga: jeśli jesteśmy Jego dziećmi przez wiarę w Chrystusa, On wykorzystuje wszystko ku dobremu (Rzymian 8.28-30), a Jezus Chrystus nigdy nas nie opuści i nie porzuci (Hebrajczyków 13.5-6). Jeśli Bóg wszechmocny, wszechobecny i kochający jest z nami, to czy ma to jakieś znaczenie, że anioł stróż nas chroni?
Z jakiego powodu Michał i szatan spierali się na temat ciała Mojżesza (Juda 9)?
9 werset Judy odnosi się do wydarzenia o jakim nie ma mowy w żadnym inny fragmencie Pisma Świętego. Michał musiał spierać się z szatanem na temat ciała Mojżesza, ale nie jest powiedziane jak się to skończyło. Inna anielska kłótnia jest wspomniana przez Daniela, który opisuje anioła jaki go odwiedził w czasie jego widzenia. Anioł Gabriel o którym czytamy w Księdze Daniela 8.16 oraz 9.21 mówi Danielowi, że książę anielski królestwa perskiego „sprzeciwiał mu się”, aż do chwili gdy archanioł Michał poszedł mu z pomocą (Księga Daniela 10.13). Zatem uczymy się z Księgi Daniela, że aniołowie i demony staczają duchowe walki nad duszami ludzkimi i całymi narodami, te demony sprzeciwiają się aniołom, próbując je powstrzymać przed wypełnieniem się Bożej woli. Juda mówi nam, że Michał został posłany przez Boga, aby uczynić coś z ciałem Mojżesza, które sam Bóg pochował po śmierci Mojżesza (5 Księga Mojżeszowa 34.5-6).
Powstało wiele teorii na temat tego, czego właściwie dotyczył ten spór nad ciałem Mojżesza. Jedna mówi o tym, że szatan- będąc zawsze oskarżycielem Bożego ludu (Księga Objawienia 12.10), mógł wstrzymywać powstanie Mojżesza do życia wiecznego, ze względu na grzech Mojżesza popełniony nad wodami Meriba (5 Księga Mojżeszowa 32.51) oraz zamordowanie Egipcjanina (2 Księga Mojżeszowa 2.12).
Niektórzy przypuszczają, że relacje z listu św. Judy odnoszą się do fragmentów pochodzących z Księgi Zachariasza 3.1-2, „Potem ukazał mi Jozuego, arcykapłana, stojącego przed aniołem Pana i szatana stojącego po jego prawicy, aby go oskarżać. Wtedy anioł Pana rzekł do szatana: Niech cię zgromi Pan, szatanie, niech cię zgromi Pan…” Istnieją w tych dwóch relacjach oczywiste rozbieżności: 1) Jedyne podobieństwo pomiędzy tymi dwoma fragmentami opiera się na wykorzystaniu wyrażenia, „niech cię zgromi Pan” 2) W Księdze Zachariasza w ogóle nie pojawia się imię „Michał”. 3) Nie ma wzmianki na temat „ciała Mojżesza” w Księdze Zachariasza, ani żadnej sugestii tego rodzaju.
Przypuszcza się, że Juda cytował apokryficzną księgę zawierającą tą relację, ponieważ w ten sposób chciał potwierdzić jej prawdziwość. Orygenes (185-254), uczony chrześcijański i teolog, wspomina źródło pozabiblijne tzw. „Testament Mojżesza” jako dodatek, zawierający relację sporu pomiędzy Michałem a diabłem na temat ciała Mojżesza. Księga ta, teraz zaginiona, była żydowsko- grecką księgą, która według Orygenesa przypuszczalnie była źródłem relacji z listu Judy.
Zatem jedyne pytanie jakie się nasuwa powinno dotyczyć tego, czy ta historia jest „prawdziwa.” Bez względu na jej pochodzenie, Juda rzeczywiście wydaje się odnosić do sporu pomiędzy Michałem a diabłem jako prawdziwej sytuacji. Mówi o tym w taki sposób w jaki opowiadałby o śmierci Mojżesza. Kto może udowodnić, że nie jest to prawdą? Jakie dowody są tam zawarte, które potwierdzałyby że nie jest to prawdą? Istnieje wiele odniesień w Biblii do aniołów. Wiemy, że archanioł Michał istnieje naprawdę; pojawia się kilka wzmianek na temat diabła oraz istnieje bardzo wiele zapewnień o tym, że dobre i złe anioły zaangażowane są w wiele ważnych wydarzeń, jakie rozgrywają się na ziemi. Skoro temat sporu nad ciałem Mojżesza nie jest całkowicie poznany, toteż tworzenie jakichś przypuszczeń wydaje się zbędne. Nie wiemy przecież, czy spór ten dotyczył kwestii posiadania ciała, jego pochówku czy czegokolwiek innego.
Mamy jednak pewność w kwestii dwóch rzeczy: po pierwsze, Pismo Święte jest nieomylne. Nieomylność Pisma jest jednym z filarów wiary chrześcijańskiej. Jako chrześcijanie, naszym celem jest poznawanie Słowa Bożego w modlitwie, i gdy znajdujemy w nim coś czego nie rozumiemy, to modlimy się jeszcze wytrwalej, rozważamy więcej i- jeśli odpowiedź wciąż jest dla nas niejasna- w pokorze wyznajemy swoje ograniczenia w poznaniu doskonałości Słowa Bożego.
Po drugie, Juda 9 jest doskonałą wskazówką odnośnie tego jak chrześcijanie powinni odnosić się do szatana i demonów. Przykład Michała odrzucającego wypowiadanie przekleństwa nad szatanem powinno być dla nas lekcją odnośnie tego jako chrześcijanie powinni odnosić się do sił demonicznych. Wierzący nie powinni się do nich zwracać, a raczej zabiegać o moc Pana do ich zwalczenia. A skoro tak mocne stworzenie- jakim jest anioł Michał zwraca się o pomoc do Pana w walce z szatanem, kim my jesteśmy gdy staramy się pokonać, wypędzać czy rozkazywać demonom?
Czy anioły objawiają się dzisiaj ludziom?
Odpowiedź: W Biblii aniołowie ukazują się ludziom w wielu nieoczekiwanych sytuacjach i na wiele sposobów. Czytając Pismo Święte, możemy odnieść wrażenie, że ukazywanie się istot anielskich było czymś bardzo powszechnym, chociaż tak naprawdę nie o to chodziło. Istnieje dzisiaj coraz większe zainteresowanie tematem aniołów i wielu ludzi podaje jakoby widziało postacie anielskie. Aniołowie są częścią każdej współczesnej religii i zdają się spełniać podobną funkcję, będąc posłannikiem jakiejś wiadomości. Jednak by móc rzeczywiście określić, czy anioły pojawiają się w świecie współczesnym, musimy poznać biblijny pogląd na temat ich objawień.
Anioły po raz pierwszy w Biblii pojawiły się w 1 Księdze Mojżeszowej 3.24, gdy Adam i Ewa zostali wygnani z Ogrodu Eden. Bóg umieścił cherubina z płonącym mieczem, aby strzegł wejścia do raju. Kolejna wzmianka mówiąca o ukazaniu się anioła pochodzi z 1 Księgi Mojżeszowej 16.7, około 1900 lat później. Hagar, egipska służąca, która urodziła Ismaela Abrahamowi, została pouczona przez anioła, aby powróciła i była posłuszna swojej pani Saraj. Abrahama odwiedził Bóg i dwóch aniołów, o czym czytamy w 1 Księdze Mojżeszowej 18.2, i otrzymał od Boga ostrzeżenie o zbliżającym się zniszczeniu Sodomy i Gomory. Ci sami dwaj aniołowie odwiedzili Lota, któremu przekazali aby uciekał z rodziną z miasta, zanim zostanie ono zniszczone (1 Księga Mojżeszowa 19.1-11). Anioły ukazały również ponadnaturalną moc sprawiając, że mężczyźni którzy grozili Lotowi stracili wzrok.
Gdy Jakub widział wielu aniołów (1 Księga Mojżeszowa 32.1) od razu spostrzegł, że jest to armia Boża. W 4 Księdze Mojżeszowej 22.22 anioł sprzeciwił się nieposłusznemu prorokowi Balamowi, który go z początku nie rozpoznał, mimo że oślica Jakuba go rozpoznała. Marię również odwiedził anioł, który powiedział jej, że zostanie matką Mesjasza, natomiast Józef został ostrzeżony, aby zabrał Marię i Jezusa do Egiptu i uchronił rodzinę przed konsekwencjami nowego rozporządzenia Heroda (Ew. Mateusza 2.13). Ci, którym ukazują się anioły z początku odczuwają lęk (Księga Sędziów 6.22; 1 Kronik 21.30 Ew. Mateusza 28.5). Anioły przekazują wiadomości od Boga, często potwierdzając w ponadnaturalny sposób. W każdym przypadku anioły wskazują na Boga i oddają mu chwałę. Anioły święte nie przyjmują chwały i uwielbienia, bo należą się jedynie Bogu (Księga Objawienia 22.8-9).
Zgodnie z najnowszymi doniesieniami, postacie anielskie pojawiają się w różnych formach. W niektórych przypadkach, ów nieznajomy chroni przed poważnymi urazami czy śmiercią, a później zagadkowo znika. W innych sytuacjach ukazuje się uskrzydlona postać lub osoba w bieli, która raptownie znika. Osoba, która widzi anioła często doświadcza uczucia pokoju i zapewnienia o Bożej obecności. Taki rodzaj objawienia wydaje się być zgodny z biblijną relacją z Dziejów Apostolskich 27.23.
Jeszcze inny rodzaj objawienia się dotyczy wizyty „chóru aniołów.” W Ew Łukasza 2.13, święty chór anielski ukazuje się pasterzom, gdy ci usłyszeli zapowiedź o narodzinach Jezusa. Niektórzy wskazują na podobne doświadczenia w miejscach uwielbienia. Te doświadczenie nie pasują do wspomnianego powyżej modelu, bo zazwyczaj nie spełniają żadnego celu poza tym, że zapewniają uczucie duchowego uniesienia. Chór anielski w Ew. Łukasza przekazywał bardzo konkretne wiadomości.
Trzeci rodzaj objawienia związany jest jedynie z fizycznymi odczuciami. Starsze osoby często podają, że doświadczyli jakby ktoś ich utulił w ramionach, gdy przeżywali głębokie uczucie osamotnienia. Bóg z pewnością jest Bogiem wszelkiego pocieszenia, a Pismo Święte mówi o tym, otacza On swoimi skrzydłami (Psalm 91.4). Te relacje mogą być przykładem takiego właśnie doświadczenia.
Bóg jest tak sam zaangażowany w świat jak był zawsze, a jego anioły z pewnością nadal działają. I podobnie jak anioły chroniły Boży lud w przeszłości, tak możemy być pewni, że nas również nadal strzegą. Hebrajczyków 13.2 mówi: „Gościnności nie zapominajcie; przez nią bowiem niektórzy, nie wiedząc o tym, aniołów gościli. ” Gdy przestrzegamy Bożych nakazów, jest bardzo prawdopodobne, że możemy spotkać aniołów, nawet jeśli sobie tego nie uświadamiamy. W wyjątkowych okolicznościach, Bóg pozwala by ludzie dostrzegli jego niewidzialnych aniołów, po to aby doznali pokrzepienia i zachęcenia w wytrwałości w służbie dla niego (2 Księga Królewska 6.16-17).
Musimy również rozważyć ostrzeżenie pochodzące z Pisma Świętego, które dotyczy aniołów: istnieją także upadłe anioły, które pracują na rzecz szatana, a które uczynią wszystko aby nas zwieść lub zniszczyć. Galacjan 1.8 ostrzega nas przed ludźmi, którzy będą zwiastowali „nową” ewangelię, przybierając postać aniołów. Kolosan 2.18 dodaje, abyśmy nie oddawali aniołom czci. Za każdym razem, gdy w Biblii czytamy o tym, że ludzie oddawali aniołom cześć i uwielbienie, te sprzeciwiały się temu i odrzucały takie praktyki. Jakikolwiek anioł, który przyjmuje uwielbienie i nie oddaje chwały Panu Jezusowi, jest zwodzicielem. 2 Koryntian 11.14-15 stwierdza, że szatan i jego aniołowie przybierają postać aniołów światłości po to, aby zwieść lub oddalić od Boga tych, którzy ich posłuchają.
Jesteśmy zachęceni świadomością, że aniołowie Boży nadal działają. W szczególnych okolicznościach, możemy doświadczyć takich rzadkich, osobistych objawień. Wspanialszym jednak faktem jest poznanie, że sam Jezus powiedział: „A oto Ja jestem z wami po wszystkie dni aż do skończenia świata” (Ew. Mateusza 28.20b). Jezus, który stworzył anioły i otrzymuje od nich uwielbienie, obiecał nam swoją obecność w naszych zmaganiach.
Anioł Michał i szatan spierają się o ciała Mojżesza
Z jakiego powodu Anioł Michał i szatan spierali się na temat ciała Mojżesza (Juda 9)
9 werset Judy odnosi się do wydarzenia o jakim nie ma mowy w żadnym inny fragmencie Pisma Świętego. Michał musiał spierać się z szatanem na temat ciała Mojżesza, ale nie jest powiedziane jak się to skończyło. Inna anielska kłótnia jest wspomniana przez Daniela, który opisuje anioła jaki go odwiedził w czasie jego widzenia. Anioł Gabriel o którym czytamy w Księdze Daniela 8.16 oraz 9.21 mówi Danielowi, że książę anielski królestwa perskiego „sprzeciwiał mu się”, aż do chwili gdy archanioł Michał poszedł mu z pomocą (Księga Daniela 10.13). Zatem uczymy się z Księgi Daniela, że aniołowie i demony staczają duchowe walki nad duszami ludzkimi i całymi narodami, te demony sprzeciwiają się aniołom, próbując je powstrzymać przed wypełnieniem się Bożej woli. Juda mówi nam, że Michał został posłany przez Boga, aby uczynić coś z ciałem Mojżesza, które sam Bóg pochował po śmierci Mojżesza (5 Księga Mojżeszowa 34.5-6).
Powstało wiele teorii na temat tego, czego właściwie dotyczył ten spór nad ciałem Mojżesza. Jedna mówi o tym, że szatan- będąc zawsze oskarżycielem Bożego ludu (Księga Objawienia 12.10), mógł wstrzymywać powstanie Mojżesza do życia wiecznego, ze względu na grzech Mojżesza popełniony nad wodami Meriba (5 Księga Mojżeszowa 32.51) oraz zamordowanie Egipcjanina (2 Księga Mojżeszowa 2.12).
Niektórzy przypuszczają, że relacje z listu św. Judy odnoszą się do fragmentów pochodzących z Księgi Zachariasza 3.1-2, „Potem ukazał mi Jozuego, arcykapłana, stojącego przed aniołem Pana i szatana stojącego po jego prawicy, aby go oskarżać. Wtedy anioł Pana rzekł do szatana: Niech cię zgromi Pan, szatanie, niech cię zgromi Pan…” Istnieją w tych dwóch relacjach oczywiste rozbieżności: 1) Jedyne podobieństwo pomiędzy tymi dwoma fragmentami opiera się na wykorzystaniu wyrażenia, „niech cię zgromi Pan” 2) W Księdze Zachariasza w ogóle nie pojawia się imię „Michał”. 3) Nie ma wzmianki na temat „ciała Mojżesza” w Księdze Zachariasza, ani żadnej sugestii tego rodzaju.
Przypuszcza się, że Juda cytował apokryficzną księgę zawierającą tą relację, ponieważ w ten sposób chciał potwierdzić jej prawdziwość. Orygenes (185-254), uczony chrześcijański i teolog, wspomina źródło pozabiblijne tzw. „Testament Mojżesza” jako dodatek, zawierający relację sporu pomiędzy Michałem a diabłem na temat ciała Mojżesza. Księga ta, teraz zaginiona, była żydowsko- grecką księgą, która według Orygenesa przypuszczalnie była źródłem relacji z listu Judy.
Zatem jedyne pytanie jakie się nasuwa powinno dotyczyć tego, czy ta historia jest „prawdziwa.” Bez względu na jej pochodzenie, Juda rzeczywiście wydaje się odnosić do sporu pomiędzy Michałem a diabłem jako prawdziwej sytuacji. Mówi o tym w taki sposób w jaki opowiadałby o śmierci Mojżesza. Kto może udowodnić, że nie jest to prawdą? Jakie dowody są tam zawarte, które potwierdzałyby że nie jest to prawdą? Istnieje wiele odniesień w Biblii do aniołów. Wiemy, że archanioł Michał istnieje naprawdę; pojawia się kilka wzmianek na temat diabła oraz istnieje bardzo wiele zapewnień o tym, że dobre i złe anioły zaangażowane są w wiele ważnych wydarzeń, jakie rozgrywają się na ziemi. Skoro temat sporu nad ciałem Mojżesza nie jest całkowicie poznany, toteż tworzenie jakichś przypuszczeń wydaje się zbędne. Nie wiemy przecież, czy spór ten dotyczył kwestii posiadania ciała, jego pochówku czy czegokolwiek innego.
Mamy jednak pewność w kwestii dwóch rzeczy: po pierwsze, Pismo Święte jest nieomylne. Nieomylność Pisma jest jednym z filarów wiary chrześcijańskiej. Jako chrześcijanie, naszym celem jest poznawanie Słowa Bożego w modlitwie, i gdy znajdujemy w nim coś czego nie rozumiemy, to modlimy się jeszcze wytrwalej, rozważamy więcej i jeśli odpowiedź wciąż jest dla nas niejasna w pokorze wyznajemy swoje ograniczenia w poznaniu doskonałości Słowa Bożego.
Czy Aniołowie odpowiadają za określone tereny ?
Kim są duchy terytorialne ?
„Duchy terytorialne” jest terminem, którego używają niektórzy chrześcijanie, aby podkreślić działanie demoniczne w określonej przestrzeni geograficznej. Na ironię, jest to także termin, jaki wykorzystywały kulty pogańskie, aby opisać- jak wierzyli- ponadziemską obecność działającą w określonym miejscu.
Chrześcijańska koncepcja dotycząca duchów terytorialnych pochodzi z fragmentów takich jak: Księga Daniela 10; Ew. Jana 12.31; Ew. Jana 14.30; Ew. Jana 16.11; Ew. Marka 5.10 oraz Efezjan 6.12. Wszystkie te fragmenty wskazują na to, że upadłe anioły posiadają jakiś rodzaj odpowiedzialności nad konkretną przestrzenią. Zatem, zdają się być terytorialne. Powinniśmy jednak pamiętać, że Biblia nigdzie nie wykłada na temat hierarchii władzy demonicznej w świecie. Wskazuje jednak, że demony działają w świecie, a wierzący są mocno zaangażowani w tą duchową walkę.
Na przykład w Księdze Daniela w 10 rozdziale czytamy o aniele walczącym przeciwko demonowi, gdzie przez cały czas Daniel się modlił i pościł. Anioł w końcu się do niego przedostał pod koniec jego duchowej walki. 6 rozdział Efezjan zachęca wierzących, aby przeciwstawiali się duchowym przeciwnikom i pozostawali czujni i gotowi do walki. Nie ma wątpliwości, że nasza walka na ziemi ma odzwierciedlenie w rzeczywistości duchowej.
Problem tkwiący w pojęciu „duchów terytorialnych” polega na tym, że niektórzy chrześcijanie wierzą, że ich obowiązkiem jest gromienie duchów terytorialnych związanych z tą duchową walką. Ale taka postawa, zgodnie z nauczaniem Pisma Świętego, jest niewłaściwa. W Biblii nie ma żadnego przykładu na potwierdzenie tego by ktokolwiek miał się zajmować gromieniem demona, po to by go pokonać. Można było spotkać ludzi opętanych przez demony, niektórzy byli przyprowadzani do Jezusa i jego uczniów, aby ich uzdrowić, ale żaden uczeń Jezusa nie szukał demonów, aby wypędzać ich z ludzi. Nikt w Biblii nigdy się nie modlił, aby „książę demonów” panujący w danym mieście został „skrępowany” i nie miał wpływu na życie mieszkańców tego terenu.
Duchy terytorialne, mimo iż nie jest to jasno określone w Biblii, mogą istnieć, tak jak mówiliśmy o tym w poprzednim paragrafie. Czy duch jest „terytorialny” czy też nie, nie ma jednak większego znaczenia. Ważna jest natomiast nasza odpowiedź. Wierzący w Chrystusa nie mają żadnych biblijnych podstaw, aby zajmować się demonami. Wierzący powinien być raczej świadomy, że istnieje duchowa walka i że jest to coś realnego (1 Piotra 5.8). Nasze życie powinno być skoncentrowane na modlitwie i wzroście w wierze. Jeśli kiedykolwiek przyjdzie nam spotkać demona, to powinniśmy pamiętać, że mamy władzę nad tymi rzeczami, ponieważ pochodzi ona od samego Chrystusa, który dał nam władzę by się z tym rozprawiać, ale nie powinniśmy szukać demonów, terytorialnych czy jakichkolwiek innych.
Anioły - kobieta czy mężczyzna?Biblia niekoniecznie rozstrzyga kwestię tego czy anioły są płci męskiej czy żeńskiej. Gdziekolwiek Pismo Święte dokładnie „przypisuje” aniołowi płeć, to jest to rodzaj męski (1 Księga Mojżeszowa 19.10-12; Księga Objawienia 7.2; 8.3; 10.7). Aczkolwiek nie wskazuje to jednak, że anioły są płci męskiej. Ew. Mateusza 22.30 wydaje się wskazywać, że anioły pozbawione są „płci”: „Albowiem przy zmartwychwstaniu ani się żenić nie będą, ani za mąż wychodzić, lecz będą jak aniołowie w niebie.” Jeśli anioły się nie rozmnażają, to jaki sens miałaby ich płciowość, przynajmniej z ludzkiego punktu widzenia (przeznaczenia płci).
W podobny sposób, Bóg odwołuje się do Siebie używając rodzaju męskiego, mimo iż nie jest ani rodzaju męskiego ani żeńskiego. Bóg używa rodzaju męskiego mówiąc o Sobie, ponieważ w kulturach patriarchalnych w których Biblia została napisana, użycie rodzaju męskiego lepiej opisywało to kim jest i co robi. Jeśli anioły posiadają jakąkolwiek płeć, to Pismo Święte przeważnie lub zazwyczaj odnosiło się do rodzaju męskiego. Istnieje jednak większe prawdopodobieństwo, że anioły w ogóle nie posiadają płci, podobnie jak Bóg, a forma rodzaju męskiego opisuje je i ich rolę w służeniu Bogu.
Archanioł - kim są archanioły?
Słowo „archanioł” pojawia się tylko w dwóch miejscach w Biblii. 1 Tesaloniczan 4.16 wyjawia „Gdy sam Pan na dany rozkaz, na głos archanioła i trąby Bożej zstąpi z nieba; wtedy najpierw powstaną ci, którzy umarli w Chrystusie.” List św. Judy w wersecie 9 twierdzi, że „Tymczasem archanioł Michał, gdy z diabłem wiódł spór i układał się o ciało Mojżesza, nie ośmielił się wypowiedzieć bluźnierczego sądu, lecz rzekł: Niech cię Pan potępi.” Słowo „archanioł” pochodzi z Greki i wskazuje na „najważniejszego anioła.” Odnosi się do anioła, który wydaje się być liderem aniołów.
Księga Daniela 10.13 opisuje Michała jako „jednego z pierwszych książąt anielskich.” Wskazuje zatem, że prawdopodobnie istnieje więcej aniżeli jeden archanioł, gdyż archanioł Michał jest na równi z innymi „najważniejszymi książętami.” Zatem możliwe jest, aby archaniołów było wielu, chociaż na podstawie Pisma Świętego nie powinniśmy nazywać archaniołami inne anioły. Księga Daniela 10.21 opisuje archanioła Michała jako „księcia”, a Księga Daniela w 12.1 wskazuje, że Michał jest „najważniejszym księciem, który chroni.” Nawet jeśli jest wielu archaniołów, to Michał wydaje się być najważniejszy spośród nich.
Cherub - Kim są cheruby? Czy cheruby są aniołami?
Cherubowie / cheruby są istotami anielskimi związanymi z uwielbieniem i chwałą Bożą.
Po raz pierwszy Biblia wspomina o nich w 1 Księdze Mojżeszowej 4.24: „I tak wygnał człowieka, a na wschód od ogrodu Eden umieścił cheruby i płomienisty miecz wirujący, aby strzegły drogi do drzewa życia.” Zanim szatan sprzeciwił się Bogu był cherubem (Księga Ezechiela 28.12-15). Skrzynia Przymierza i Świątynia wraz z różnymi jej przyborami często zawierała wizerunki cherubów (2 Księga Mojżeszowa 25.17-22; 26.1, 31; 36.8; 1 Księga Królewska 6.23-35; 7.29-36; 8.6-7; 1 Księga Kronik 28.18; 2 Księga Kronik 3.7-14. 3.10-13; 5.7-8; Hebrajczyków 9.5).
Rozdziały 1 i 10 Księgi Ezechiela opisują „cztery żyjące stworzenia” (Księga Ezechiela 1.5) będące tymi samymi istotami co cheruby (Księga Ezechiela 10). Każda z nich miała cztery twarze- człowieka, lwa, wołu i orła (Księga Ezechiela 1.10; także 10.14) i każda cztery skrzydła. Z wyglądu cheruby „przypominały człowieka” (Księga Ezechiela 1.5). Cheruby te używały do latania dwóch skrzydeł, a pozostałymi dwoma zakrywały swoje ciała (Księga Ezechiela 1.6, 11, 23). Pod ich skrzydłami znajdowały się ręce ludzkie (Księga Ezechiela 1.8; 10.7-8, 21).
Obraz z Księgi Objawienia 4.6-9 wydaje się opisywać cheruby. Cheruby służą dla chwały świętości i mocy Bożej. Na kartach Biblii czytamy, że to główne zadanie cherubów. W związku z tym, że wielbią Boga śpiewem, w widoczny sposób przypominają także o Bożym majestacie i Jego chwale oraz ciągłej obecności Boga pośród swojego ludu.
Seraf - Kim jest seraf? Czy serafy są aniołami?
Serafy są istotami anielskimi związanymi z proroczą wizją Izajasza, którą miał w Świątyni, gdy Bóg go powoływał do służby proroczej (Księga Izajasza 6.1-7). Księga Izajasza 6.2-4 mówi, „Jego orszak stanowiły serafy, z których każdy miał po sześć skrzydeł, dwoma zakrywał swoją twarz, dwoma zakrywał swoje nogi i na dwóch latał. I wołał jeden do drugiego: Święty, Święty, Święty jest Pan Zastępów! Pełna jest wszystka ziemia chwały jego.” Serafy są aniołami, które bez ustanku wielbią Boga.
W Księdze Izajasza w rozdziale 6 znajduje się jedyny fragment, w którym Biblia dokładnie opisuje serafy. Każdy z serafów miał sześć skrzydeł. Dwóch używał do latania, dwóch do zakrycia stóp, a dwóch do zakrycia twarzy (Księga Izajasza 6.2). Seraf latał nieopodal tronu na którym siedział Bóg, śpiewając Mu i uwielbiając Go, wskazując na Bożą chwałę i dostojeństwo. Istoty te oczyściły Izajasza, by mógł rozpocząć swoją służbę proroczą. Jeden z nich przyłożył rozżarzony węgielek do jego ust mówiąc, „Oto dotknęło to twoich warg i usunięta jest twoja wina, a twój grzech odpuszczony” (Księga Izajasza 6.7). Podobnie jak inne święte anioły, serafy są bezwzględnie posłuszne Bogu. Podobnie jak cheruby, serafy są skupione na oddawaniu Bogu chwały.
Anioł Stróż - Czy mamy aniołów stróżów?
Ew. Mateusza 18.10 mówi, „Baczcie, abyście nie gardzili żadnym z tych małych, bo powiadam wam, że aniołowie ich w niebie ustawicznie patrzą na oblicze Ojca mojego, który jest w niebie.” Kontekst „tych małych” może wskazywać zarówno na tych, którzy wierzą w Niego (werset 6) lub odwoływać się do dzieci (wersety 3-5). Jest to główny fragment dotyczący anielskich stróżów. Nie ma wątpliwości, że dobre anioły wspierają (Księga Daniela 6.20-23; 2 Księga Królewska 6.13-17), ujawniają informacje (Dzieje Apostolskie 7.52-53; Ew. Łukasza 1.11-20), prowadzą (Ew. Mateusza 1.20-21; Dzieje Apostolskie 8.26), zabezpieczają (Księga Rodzaju 21.17-20; 1 Księga Królewska 19.5-7) i służą wierzącym w różnych chwilach (Hebrajczyków 1.14).
Pytanie jednak dotyczy tego, czy każda osoba- każdy wierzący- ma takiego anioła. Za czasów Starego Testamentu naród izraelski miał archanioła (Michała) im usługującego (Księga Daniela 10.21; 12.1), lecz Pismo Święte w żadnym fragmencie nie potwierdza jakoby anioł „przypisany był” do jakiejś konkretnej osoby (czasem aniołowie byli wysyłani do konkretnych osób, ale nie ma wzmianki jakoby anioł był komuś na stałe przypisany). Żydzi w pełni rozwinęli przekonanie o aniołach stróżach w czasach pomiędzy Starym a Nowym Testamentem. Niektórzy wcześni ojcowie kościoła wierzyli, że każdy wierzący ma przypisanego zarówno dobrego anioła jak i złego (demona). Wiara w aniołów stróżów już od dłuższego czasu istnieje, chociaż nie ma żadnego biblijnego potwierdzenia tego poglądu.
Powróćmy do Ew. Mateusza 18.10 i użytego tam słowa „ich”, w Grece jest przysłówkiem w liczbie mnogiej, odwołującym się do wierzących którym służą aniołowie. Aniołowie ci są przedstawieni jako „ustawicznie” patrzący na oblicze Ojca i słuchający Jego nakazów, by w potrzebie pomagać wierzącym. Aniołowie w tym fragmencie wydają się przede wszystkim służyć Bogu w niebie, a nie chronić wierzących. Czynne działanie czy doglądanie wszystkiego wskazuje bardziej na działanie Boga, aniżeli aniołów, co doskonale potwierdza że Bóg jest wszechmocny. Bóg widzi każdego wierzącego w każdej chwili, i Sam doskonale wie kiedy potrzebujemy interwencji anioła. Dzięki temu, że aniołowie bez przerwy patrzą na Jego oblicze, są zawsze gotowi na Jego wskazówki by pomagać „tym małym.”
Na podstawie Pisma Świętego nie możemy dokładnie odpowiedzieć na pytanie czy każdy wierzący posiada swojego anioła stróża przypisanego tylko do niej/ niego. Aczkolwiek, jak powiedzieliśmy już sobie wcześniej, Bóg używa aniołów w naszym życiu. Jest to biblijne twierdzenie, że On używa aniołów tak jak i nas, w tym sensie, że ani ich ani nas nie potrzebuje do wykonania Swojego planu, a mimo to wybiera nas czy ich (Księga Joba 4.18; 15.15). Bez względu na to czy jakiś anioł jest nam przypisany czy nie, pamiętajmy że mamy większe zapewnienie od Boga: jeśli jesteśmy Jego dziećmi przez wiarę w Chrystusa, On wykorzystuje wszystko ku dobremu (Rzymian 8.28-30), a Jezus Chrystus nigdy nas nie opuści i nie porzuci (Hebrajczyków 13.5-6). Jeśli Bóg wszechmocny, wszechobecny i kochający jest z nami, to czy ma to jakieś znaczenie, że anioł stróż nas chroni?
Anioł Lucyfer - Czy demony są upadłymi aniołami?
Kiedy Bóg stworzył anioły jest sprawą dyskusyjną, lecz to co z pewnością wiemy to fakt, że wszystko co Bóg stworzył jest dobre, w Swojej świętości nie mógł stworzyć czegoś z grzeszną naturą. Zatem szatan, który niegdyś był aniołem Lucyferem, sprzeciwił się Bogu i został usunięty z nieba (Księga Izajasza 14; Księga Ezechiela 28) pociągając ze sobą jedną trzecią istot anielskich (Księga Objawienia 12.3-4, 9). Nie ulega żadnej wątpliwości, że upadłe anioły są teraz znane jako demony. (Księga Objawienia 12.3-4, 9)
Na podstawie Ew. Mateusza 25.41 wiemy, że piekło zostało przygotowane diabłu i jego aniołom: „Następnie powie tym po lewej stronie: Odejdźcie ode Mnie, przeklęci, w ogień wieczny, przygotowany diabłu i jego aniołom.” Jezus używając formy „jego” odnosił się do aniołów, które należą do szatana. Księga Objawienia 12.7-9 opisuje koniec wieków jako bitwę aniołów pomiędzy Michałem i „jego aniołami” a diabłem i „jego aniołami.” Na podstawie tych i innych wersetów wiemy, że demony i upadłe anioły są tym samym.
Niektórzy odrzucają koncepcję jakoby demony były upadłymi aniołami twierdząc, że w Liście św. Judy w wersecie 6 czytamy, że anioły które zgrzeszyły są „zatrzymane w wiecznych więzach.” Aczkolwiek wiadomo jest też, że nie wszystkie anioły, które zgrzeszyły są „zatrzymane”, podobnie jak szatan który pozostaje na wolności (1 Piotra 5.8). Dlaczego Bóg miałby uwięzić wszystkie upadłe anioły, a ich lidera pozostawić na wolności? Wydaje się, że werset 6 z Listu św. Judy, odnosi się do Bożego ograniczenia upadłych aniołów, którzy sprzeciwili Mu się w jeszcze inny sposób, prawdopodobnie dotyczy to „synów bożych” z 6 rozdziału 1 Księgi Mojżeszowej.
Najpopularniejszą alternatywą wytłumaczenia skąd wzięły się demony jest historia mocarzy opisanych w 6 rozdziale 1 Księgi Mojżeszowej, którzy giną w Powodzi a ich dusze uwalniają się z ciał stając się demonami. Biblia dokładnie nie mówi co stało się z duszami mocarzy gdy zginęli, ale wydaje się to mało prawdopodobne jakoby Bóg zniszczył mocarzy w Powodzi tylko po to, aby ich dusze mogły dokonać większego zła pod postacią demonów. Najbardziej spójnym, biblijnym wyjaśnieniem pochodzenia demonów jest to, że są to upadłe anioły, anioły które wraz z szatanem zbuntowały się przeciwko Bogu.
Anioł śmierci - Czy istnieje anioł śmierci ?
Biblia nie naucza o aniele śmierci. Biblia w żadnym miejscu nie wspomina, jakoby istniał jakiś anioł, który zarządza śmiercią lub jest obecny w chwili gdy osoba umiera. 2 Księga Samuela 19.35 opisuje anioła, który pozbawia życia 185 000 Asyryjczyków, gdy ci najeżdżają Izrael. Niektórzy postrzegają również opis z 12 rozdziału 2 Księgi Mojżeszowej, gdzie czytamy o śmierci pierworodnych Egiptu, jako dzieło anioła. Mimo, iż jest to możliwe, to jednak Biblia nigdzie nie wskazuje, że anioł uśmiercił pierworodnych. Jakkolwiek by nie było, Biblia opisuje anioły, które zadają śmierć na rozkaz Pana, to jednak Pismo Święte nigdzie nie naucza jakoby istniał jakiś szczególny anioł śmierci.
Jedynie Bóg jest suwerenny i sam wyznacza nam czas naszej śmierci. Ani anioł ani żaden demon (upadły anioł) nie są przyczyną ludzkiej śmierci, jeśli Bóg tego nie zaplanował. Zgodnie z Rzymian 6.23 oraz Księgą Objawienia 20.11-15 śmierć jest oddzieleniem naszej duszy od ciała (śmierć cielesna) oraz- w przypadku osób niewierzących- wiecznym oddzieleniem od Boga (śmierć na wieki). Śmierć jest czymś, co spotyka każdego człowieka. Śmierć nie jest duchem, demonem, osobą czy jakąś inną istotą. Aniołowie mogą przyczynić się do śmierci i mogą wpływać na to, co dzieje się z nami po śmierci- ale nie istnieje „anioł śmierci.”
Koncepcja „anioła śmierci” obecna jest w wielu religiach. „Anioł śmierci” znany jako Samal, Sariel czy Azrael w judaizmie; jako Malak Almak w islamie; Yama czy Yamaraj w hinduizmie albo surowy kosiarz w popularnej fikcji. W wielu różnych mitologiach, anioł śmierci wyobrażany jest jak szkielet z kosą, czy też piękna kobieta, a niekiedy małe dziecko. I mimo, iż te wyobrażenia różnią się nieznacznie między sobą, to jednak istnieje wspólne przeświadczenie, że ta istota przychodzi do człowieka w chwili jego śmierci, będąc przyczyną jego śmierci lub po prostu obserwatorem tych wydarzeń- z oczekiwaniem, że przychodzi pochwycić duszę umierającej osoby.
Mocarz - Kim byli mocarze?Mocarze („upadli olbrzymi”) byli potomkami wywodzącymi się z połączenia synów bożych i córek ludzkich z 1 Księgi Mojżeszowej 6.1-4. Istnieje wiele dyskusji odnośnie „synów bożych.” Według nas „synami bożymi” były upadłe anioły (demony), które łączyły się z kobietami i albo zawładnęli mężczyznami, którzy później łączyli się z kobietami. Gdy się łączyli i rozmnażali powstawało potomstwo „mocarzy, którzy z dawien dawna byli sławni” (1 Księga Mojżeszowa 6.4).
Dlaczego demony uczyniły taką rzecz? Biblia nie podaje nam dokładnej odpowiedzi. Demony są złymi, zepsutymi istotami, zatem nic co czynią nie powinno nas dziwić. Jeśli chodzi o szerszy kontekst ich poczynań, to najlepszym wytłumaczeniem wydaje się to, że demony próbowały skazić linię pochodzenia ludzkiego, aby udaremnić przyjście Mesjasza, Jezusa Chrystusa. Bóg złożył obietnicę, że Mesjasz będzie pochodził z linii Ewy (1 Księga Mojżeszowa 3.15) i zmiażdży głowę bestii, szatanowi. Zatem, demony przypuszczalnie pragnęły zapobiec temu, poprzez skażenie linii ludzkiej, próbując przeszkodzić w narodzeniu się bezgrzesznego Mesjasza. Aczkolwiek to również nie jest dokładną odpowiedzią biblijną, ale prawdopodobnym stwierdzeniem, któremu nauczanie Biblii nie przeczy.
Kim byli mocarze? Na podstawie legend hebrajskich i innych (Księga Henocha i inne piśmiennictwo poza bliblijne), wiemy że istniał rodzaj mocarzy i super bohaterów, którzy czynili zło. Ich wielkość i siły zapewne pochodziły z pomieszania się demonicznego „DNA” z genetyką rodzaju ludzkiego. Biblia mówi o nich jedynie to, że byli „mocarzami, którzy z dawien dawna byli znani” (1 Księga Mojżeszowa 6.4). Mocarze nie byli obcymi, lecz powstali z rozmnożenia się synów bożych z córkami ludzkimi (1 Księga Mojżeszowa 6.1-4).
Co stało się z mocarzami? Jednym z głównych powodów wielkiej powodzi za czasów Noego byli mocarze. Zaraz po tym, jak Biblia wspomina o mocarzach, dowiadujemy się że: „Gdy Pan widział, że wielka jest złość człowieka na ziemi i że wszelkie jego myśli oraz dążenia jego serca są ustawicznie złe, żałował Pan, że uczynił człowieka na ziemi i bolał nad tym w sercu swoim. I rzekł Pan: Zgładzę człowieka, którego stworzyłem, z powierzchni ziemi, począwszy od człowieka aż do bydlęcia, aż do płazów i ptactwa niebios, gdyż żałuję, że je uczyniłem” (1 Księga Mojżeszowa 6.5-7). Dlatego Bóg zesłał powódź zalewając całą powierzchnię ziemi, pozbawiając życia wszystkich i wszystkiego (także mocarzy) z wyjątkiem Noego i jego rodziny oraz zwierząt zabranych do arki (1 Księga Mojżeszowa 6.11-22).
Czy istnieli mocarze po potopie? 1 Księga Mojżeszowa 6.4 mówi nam, „A w owych czasach, również i potem, gdy synowie boży obcowali z córkami ludzkimi, byli na ziemi olbrzymi...” Zatem wydaje się, że demony powtarzały swój grzech, również po potopie. Aczkolwiek po potopie zdarzało się to dużo rzadziej. Gdy Izraelici udali się na przeszpiegi do ziemi Kanaan, donieśli Mojżeszowi, że „Widzieliśmy tam też olbrzymów, synów Anaka, z rodu olbrzymów, i wydawaliśmy się sobie w porównaniu z nimi jak szarańcza, i takimi też byliśmy w ich oczach” (4 Księga Mojżeszowa 13.33). Fragment ten nie mówi dokładnie, czy mocarze faktycznie tam byli, a raczej to że szpiegom wydawało się że widzieli mocarzy. Zatem bardziej prawdopodobne jest to, że szpiedzy widząc wielkich ludzi zamieszkujących ziemię Kanaan, pomyśleli że są to zapewne mocarze. Możliwe jest również to, że po potopie demony nadal łączyły się z kobietami, płodząc więcej mocarzy. W każdym z przypadków, owi „olbrzymi” zostali zniszczeni podczas inwazji Izraelitów na ziemię Kanaan (Księga Jozuego 11.21-22) i późniejszej historii (5 Księga Mojżeszowa 3.11; 1 Księga Samuela rozdział 17).
Co sprawia, że demony nie płodzą już dzisiaj mocarzy? Wydaje się, że Bóg zakończył łączenie się demonów z córkami ludzkimi, poprzez wrzucenie wszystkich demonów które dopuściły się takich grzechów do otchłani. Św. Juda w wersecie 6 mówi nam, „Aniołów zaś, którzy nie zachowali zakreślonego dla nich okręgu, lecz opuścili własne mieszkanie, trzyma w wiecznych pętach w ciemnicy na wielki dzień sądu.” Oczywiście, nie wszystkie demony są dzisiaj „uwięzione”, dlatego musiała istnieć grupa demonów która dopuściła się innych żałosnych grzechów, poza tymi wcześniejszymi. Przypuszczalnie, demony które łączyły się z córkami ludzkimi są właśnie tymi, „którzy są trzymani w wiecznych pętach.” Zatem powstrzymuje to inne demony przed chęcią popełnienia takich czynów.
Szatan w Niebie - Jak, dlaczego i kiedy szatan został wygnany z nieba?Upadek szatana symbolicznie opisują księgi Izajasza 14.12-14 oraz Ezechiela 28.12-18. Fragmenty te przede wszystkim odwołują się do królów Babilonu i Tyru, aczkolwiek dotyczą one, poza wspomnianymi królami, także siły duchowej za którą stoi szatan. Fragmenty te opisują w jaki sposób szatan upadł, lecz nie podają dokładnie kiedy ten upadek miał miejsce. Wiemy zatem, że aniołowie zostali stworzeni zanim powstała ziemia (Księga Joba 38.4-7). Szatan upadł zanim jeszcze kusił Adama i Ewę w Ogrodzie Eden (1 Księga Mojżeszowa 3.1-14). Upadek szatana musiał zatem wydarzyć się już po stworzeniu aniołów, lecz przed kuszeniem Adama i Ewy w Ogrodzie. Pismo Święte nie mówi dokładnie czy upadek szatana wydarzył się kilka minut, godzin czy dni przed kuszeniem Adama i Ewy w Ogrodzie.
Księga Joba mówi nam, że na jakiś czas szatan miał dostęp do nieba i tronu Bożego. „Otóż zdarzyło się pewnego dnia, że przybyli synowie Boży, aby się stawić przed Panem, a wśród nich przybył też i szatan. I rzekł Pan do szatana: Skąd przybywasz? A szatan odpowiedział Panu, mówiąc: Wędrowałem po ziemi i przeszedłem ją wzdłuż i wszerz” (Księga Joba 1.6-7). W tym czasie szatan nadal swobodnie poruszał się pomiędzy niebem a ziemią, rozmawiając z Bogiem i odpowiadając na Jego działania. W którym momencie Bóg przerwał mu ten dostęp nie jest znane.
Dlaczego szatan „wypadł” z nieba? Szatan upadł przez swoją pychę. Pragnął być Bogiem, a nie Jego sługą. Zwróć uwagę na wielokrotne twierdzenia „Wstąpię...” w Księdze Izajasza 14.12-15. Księga Ezechiela 28.12-15 opisuje szatana jako niespotykanie urodziwego anioła. Szatan bez wątpienia był najznakomitszym spośród aniołów, najpiękniejszym spośród Bożych stworzeń, lecz wciąż był niezadowolony. Zamiast tego, szatan zapragnął być Bogiem, aby praktycznie „zrzucić Boga z Jego tronu” i przejąć panowanie nad całym wszechświatem. Szatan pragnął być Bogiem, a co ważniejsze, tym argumentem szatan kusił Adama i Ewę w Ogrodzie Eden (1 Księga Mojżeszowa 3.1-5). Jak szatan „wypadł” z nieba? Właściwie to słowo „wypadł” nie jest odpowiednim słowem. Lepszym słowem byłoby powiedzenie, że Bóg wyrzucił szatana z nieba (Księga Izajasza 14.15; Ezechiela 28.16-17). Szatan nie wypadł z nieba, a raczej został z niego usunięty.
Angelologia - Co to jest angelologia?Angelologia zajmuje się tematyką aniołów. Obecnie istnieje wiele niebiblijnych poglądów na temat aniołów. Niektórzy wierzą, że aniołami są zmarli ludzie. Inni wierzą, że aniołami są bezosobowe siły. Jeszcze inni całkowicie zaprzeczają istnieniu aniołów. Biblijne zrozumienie angelologii pozwoli nam uporządkować i poprawić fałszywe poglądy. Angelologia przedstawia to, co Biblia mówi na temat aniołów. Jest to poznawanie związku aniołów z ludzkością oraz tego, jak anioły służą w wypełnianiu Bożych celów. Poniżej przedstawiamy kilka ważnych kwestii angelologii:
Co Biblia mówi na temat aniołów? Aniołowie są całkowicie odmiennymi istotami aniżeli ludzie. Ludzie nie stają się aniołami po śmierci. Aniołowie nigdy nie będą i nie były ludźmi. Bóg stworzył anioły, tak jak stworzył całą ludzkość.
Czy aniołami są postacie płci męskiej czy żeńskiej? Biblia niekoniecznie wskazuje na płciowość aniołów- męską czy żeńską. Gdy w relacji biblijnej „przypisana” jest jakąś płciowość, to dotyczy to płci męskiej (1 Księga Mojżeszowa 1.10, 12; Księga Objawienia 7.2; 8.3; 10.7) i pojawiają się jedynie imiona męskie: Michał i Gabriel.
Czy mamy aniołów stróżów? Nie ulega wątpliwości, że dobre anioły pomagają chronić wierzących, objawiają informacje, prowadzą ludzi i, ogólnie mówiąc, służą Bożym dzieciom. Trudne pytanie dotyczy tego, czy każda osoba albo każda osoba wierząca, posiada swojego anioła stróża, który jest jemu/jej w pewnym sensie „przypisany.”
Kim jest anioł Pański? Dokładna tożsamość „anioła Pańskiego” nie jest przedstawiona w Piśmie Świętym. Istnieje jednak wiele cennych „wskazówek”, które mogą nam pomóc w określeniu jego tożsamości.
Kim są cherubowie? Czy cherubowie są aniołami? Czy cherubini/ cherubowie są istotami anielskimi zaangażowanymi w uwielbienie i oddawanie Bogu czci? W odniesieniu do śpiewu, anioły odzwierciedlają Bożą chwałę i majestat oraz przypominają o wszechogarniającej obecności Boga pośród jego ludu.
Kim są serafowie? Czy serafowie są aniołami? 6 rozdział Księgi Izajasza jest jedynym miejscem w którym Biblia dokładnie mówi o serafach. Serafowie/ serafiny („palące, rozżarzone”) są aniołami, które pojawiły się w wizji proroka Izajasza w świątyni.
Angelologia przedstawia Bożą perspektywę na temat aniołów. Aniołowie są istotami osobowymi, które uwielbiają Boga i są jemu posłuszne. Bóg czasem posyła aniołów, aby „wpłynąć” na bieg wydarzeń ludzkości. Angelologia pomaga nam zrozumieć walkę duchową jaka toczy się pomiędzy aniołami Boga a szatanem i jego demonami (upadłymi aniołami). Właściwe zrozumienie angelologii jest bardzo ważne. Jeśli pojmiemy, że aniołowie podobnie jak i my są istotami stworzonymi przez Boga, to uświadomimy sobie, że uwielbienie i oddawanie im czci zamiast Bogu, okrada naszego Stwórcę z chwały jaka jedynie Jemu się należy. To sam Bóg posłał swojego Syna, aby umarł za nas na krzyżu, On nas kocha i troszczy się o nas, i tylko On jest godzien chwały, a nie anioły.
Kluczowy werset mówiący o angelologii pochodzi z Hebrajczyków 1.14: „Czy nie są oni wszyscy [aniołowie] służebnymi duchami, posyłanymi do pełnienia służby gwoli tych, którzy mają dostąpić zbawienia?”
Czy posiadanie figurek aniołów, jezusa, marji, juzefa,.. jest czymś złym?Figurki, figurki aniołów same w sobie nie są czymś złym. To, jak niektórzy postrzegają figury aniołów będzie przejawiało się w tym, czy ich posiadanie jest czymś złym. Jedynym powodem dla którego posiadanie figur aniołów jest czymś złym, to czynienie z nich obiektu uwielbienia, czego Bóg zakazuje w swoim Słowie i nazywa obrzydliwością (1 Księga Samuela 12.21). Nie oddajemy czci aniołom czy figurkom aniołów. Jedynie Bóg jest godzien uwielbienia (Psalm 99.5; Ew. Łukasza 4.8) i tylko w nim prawdziwie pokładamy ufność (Psalm 9.10). Biblia mocno przeciwstawia się religijnej symbolice i obrazowaniu, które mogą doprowadzić do bałwochwalstwa (idolatrii) . Dlatego chrześcijanie powinni być bardzo ostrożni w tym, aby nie postrzegać obrazów, figurek aniołów, obrazów Jezusa czy scenek narodzenia Pańskiego jako obiektu kultu i czci.
Mimo, iż nie jest niczym grzesznym posiadanie figurek reprezentujących anioły czy inne stworzenia (...), musimy jednak pamiętać, aby nie przypisywać im żadnej ponadnaturalnej mocy czy znaczenia w naszym życiu. Żadna z tych figurek nie może uchronić nas przed cierpieniem, obdarzyć nas pomyślnością czy wpłynąć na nasze życie w jakikolwiek inny sposób. Takie przeświadczenia są jedynie przesądami, które nie powinny być obecne w życiu prawdziwie wierzącego chrześcijanina. Samo myślenie takimi kategoriami jest bałwochwalstwem, a to z kolei jest w jasny sposób zakazane w Piśmie Świętym, i nikt kto dopuszcza się takich praktyk nie wejdzie do Królestwa Bożego (Księga Objawienia 21.27).
Poza tym, powinniśmy mieć świadomość, że tak naprawdę nie wiemy jak wyglądają anioły. Figurki są jedynie czyimś pomysłem na to, jak takie anioły mogłyby wyglądać.
Czy można zarazić się złym Aniołem (demonem) od drugiego człowieka ?
Co Biblia mówi na temat przechodzenia demonów z jednego człowieka na drugiego człowieka ?Koncepcja „infekcji duchowej” polega na tym, że zły duch przechodzi z jednej osoby na drugą poprzez np. dotknięcie tej drugiej osoby lub bycie blisko osoby w której mieszka zły duch.
Są ludzie, którzy nauczają w ten sposób mówiąc, aby nie zadawać się z przyjaciółmi czy członkami rodziny, którzy mogą przenieść na nich złego ducha.
Nie ma żadnych biblijnych podstaw na potwierdzenie koncepcji zarażenia się złym duchem czy to poprzez dotyk czy w inny sposób. Oczywiście możemy być narażeni na negatywny wpływ czy grzeszne zachowanie innych ludzi, bycie pod wpływe, presją ich ducha ale określanie czy wskazywanie na takie osoby, jako pośredników w przenoszeniu złych duchów na innych jest niebiblijne.
Biblia naucza, że istnieją dwa typy aniołów: te które nie upadły (nie zbuntowały się przeciwko Bogu)- anioły święte, oraz te, które poszły za szatanem i sprzeciwiły się Bogu. Anioły, które nie zgrzeszyły nazwane są duchami służebnymi (Hebrajczyków 1.14), a wiemy, że zostały posłane, aby służyć tym, którzy staną się spadkobiercami zbawienia, czyli tym, którzy uwierzą w Chrystusa jako Zbawiciela. Aniołowie, którzy przyłączyli się do buntu szatana pozostają w wiecznych pętach w ciemnicy (Judy 1.6) i nazwani są demonami, oddanymi złym uczynkom.
Biblia podaje tylko jeden przykład demonów, którzy zostali przeniesieni z żyjących istot na inną osobę. Sytuacja miała miejsce, gdy Jezus przeniósł legion demonów z opętanego człowieka na stado świń (Ew. Mateusza 8.28-34). Jezus nie powtórzył tego cudu, ani też nie ostrzegł swoich uczniów (ani nas) przed przenoszeniem duchów. Nie ma żadnego powodu dla którego nowonarodzony wierzący w Chrystusa miałby się bać szatana albo jego upadłych aniołów. Jeśli się jemu przeciwstawimy, on od nas odejdzie. „Przeto poddajcie się Bogu, przeciwstawcie się diabłu, a ucieknie od was” (Jakuba 4.7). Jako prawdziwie wierzący, wiemy że nasze ciało jest świątynią Ducha Świętego. Możemy mieć zatem pewność, że Duch Święty nie będzie tolerował demona w swojej świątyni.
Dlaczego sprawiedliwy i kochajacy Bóg nie wybaczy upadłym aniołom ?
Z jakiego powodu Bóg nie daje szansy pokuty upadłym aniołom ?Biblia nigdzie dokładnie nie odnosi się do kwestii upadłych aniołów, którzy mieliby szansę pokutować, ale możemy poznać kilka wzmianek odnoszących się do tego zagadnienia.
Po pierwsze
Szatan (Lucyfer) był jednym z najdostojniejszych aniołów, prawdopodobnie najwyższym (Księga Ezechiela 28.14). Lucyfer i wszystkie anioły przebywały bezustannie w obecności Bożej i poznały jego chwałę. Stąd też nie miały żadnego wytłumaczenia dla swojego buntu przeciwko Bogu i odwrócenia się od Niego. Nie były kuszone. Lucyfer i inne anioły, które się Bogu sprzeciwiły, pogardziły tym co znały, by czynić zło.
Po drugie
Bóg nie zapewnił planu odkupienia dla aniołów, tak jak to uczynił dla ludzi. Konsekwencją upadku ludzi była konieczność złożenia ofiary za grzech, a Bóg zapewnił to składając za nas ofiarę w Jezusie Chrystusie. W swojej łasce, Bóg odkupił ludzkość i przyniósł chwałę dla samego siebie.
Taka ofiara nie stała się udziałem aniołów. Poza tym ci aniołowie, którzy pozostali przy Bogu nazwani są „wiernymi aniołami” (1 Tymoteusza 5.21). Wiemy, na podstawie biblijnej doktryny o wybraniu, że ci, których Bóg przeznaczył do zbawienia będą uratowani, i że nic nie może oddzielić ich od miłości Bożej (Rzymian 8.38-39). Zatem ci aniołowie, którzy sprzeciwili się Bogu nie byli „wybranymi aniołami” Bożymi.
I w końcu, Biblia nie daje nam żadnych powodów by wierzyć, że anioły pokutowałyby, nawet jeśli Bóg dałby im okazję do tego (1 Piotra 5.8). Upadłe anioły wydają się całkowicie przeciwstawiać Bogu i atakować lud Boży. Biblia mówi, że suwerenny boży sąd jest zróżnicowany zgodnie z tym, jak duże ma poznanie dana osoba (Ew. Łukasza 12.48). Upadłe anioły zatem, z tak dużą wiedzą jaką posiadły na temat Bożej chwały, zasługują na wielki, Boży gniew.
Czy można modlić się do Aniołów ?
Czy Biblia pochwala czy zakazuje modlitwy do aniołów?Mimo, iż nie ma żadnego wersetu stwierdzającego: „Nie będziesz modlił się do aniołów”, to jednak oczywiste jest, że nie powinniśmy modlić się do aniołów, skoro modlitwa jest aktem uwielbienia i oddawania czci. I podobnie jak anioły odrzucają nasze uwielbienie (Księga Objawienia 22.8-9), tak też odrzucają naszą modlitwę. Składanie naszego uwielbienia i modlitw komukolwiek prócz Bogu jest bałwochwalstwem.
Istnieje również kilka praktycznych i teologicznych powodów dla których modlitwa do aniołów jest czymś niewłaściwym. Jezus Chrystus nigdy nie modlił się do kogokolwiek innego, aniżeli do swojego Ojca. Gdy uczniowie zapytali go jak mają się modlić, On im powiedział: „A wy tak się módlcie: Ojcze nasz, któryś jest w niebie…” (Ew. Mateusza 6.9; Ew. Łukasza 11.2). Jeśli modlitwa do aniołów byłaby czymś co powinniśmy czynić, to uczniowie Jezusa z pewnością zostaliby w tym miejscu o tym pouczeni. Zatem widzimy, że mamy modlić się jedynie do Boga. To jasne przesłanie odczytujemy także z Ew. Mateusza 11.25-26, gdzie Chrystus rozpoczyna modlitwę mówiąc: „Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi…” Jezus nie tylko zwraca się do Ojca na początku swojej modlitwy, ale cała jej treść jest prośbą o pomoc Wszechwiedzącego, Wszechmocnego i Wszechobecnego Boga. Modlitwa do aniołów byłaby nieefektywna, ponieważ są to- podobnie jak i my- stworzenia Boże które nie posiadają boskich atrybutów.
Jezus modli się do swojego Ojca o moc za swoich naśladowców w Ew. Jana 17.1-26, prosząc Go o uświęcenie uczniów w prawdzie, zachowaniu ich od złego i aby byli jedno jak i On z Ojcem są jednym. Te trzy błogosławieństwa mogą pochodzić jedynie ze źródła, które je podtrzymuje. Zatem ponownie, aniołowie nie mają takiej mocy. Anioły nie potrafią nas uświęcić, wywyższyć czy zagwarantować nam dziedzictwo w Chrystusie (Efezjan 1.13-14).
Po drugie, w Ew. Jana 14.13 pojawiają się słowa gdy sam Chrystus mówi wierzącym, że o cokolwiek poproszą w jego imieniu, On to wypełni, ponieważ sam będzie przedkładał te prośby Ojcu. Składanie modlitw aniołom z pewnością byłoby odejściem od biblijnych wskazówek dotyczących modlitwy (zobacz także Ew. Jana 16.26). Ani aniołowie ani inne stworzenia nie są nigdy przedstawione jako pośrednicy do Boga Ojca. Jedynie Syn i Duch Święty (Rzymian 8.26) mogą być pośrednikami przed tronem Boga Ojca.
1 Tesaloniczan 5.17 mówi, że wierzący ma się modlić bez ustanku. To jest jedynie możliwe, jeżeli wierzący ma przystęp do Boga, który zawsze jest obecny i dostępny, by słuchać próśb każdego człowieka równocześnie. Anioły nie mają tej umiejętności- nie są wszechobecne ani wszechpotężne- nie mają zdolności wysłuchiwać naszych modlitw. Modlitwa do Ojca poprzez Chrystusa jest jedynym potrzebnym i efektywnym źródłem przez jakie możemy się komunikować z Bogiem. Nie. Modlitwa do aniołów jest czymś absolutnie niebiblijnym.
Anioły są to istoty stworzone przez Boga, które myślą, posiadają emocje i wolę.
Są złe, jak i o dobre anioły.
Anioły myślą (Ewangelia wg św. Mateusza 8:29; 2 List św. Pawła do Koryntian 11:3; 1 List św. Piotra 1:12)
Anioły posiadają emocje (Ewangelia wg św. Łukasza 2:13, List św. Jakuba 2:19; Księga Apokalipsy 12:17)
Anioły mają wolę (Ewangelia wg św. Łukasza 8:28-31; 2 List św. Pawła do Tymoteusza 2:26; List św. Judy 6).
Anioły są istotami duchowymi (List do Hebrajczyków 1:14)
Anioły nie mają fizycznego ciała. Fakt, że nie posiadają one ciała nie wpływa na ich osobowość (podobnie jak u Boga).
Wiedza, jaką mają anioły, jest ograniczona do sfery duchowej, gdyż anioły są stworzone przez Boga. Oznacza to, że nie wiedzą wszystkiego, co wie Bóg (Ewangelia wg św. Mateusza 24:36).
Wydają się one mieć jednak większą wiedzę, niż ludzie. Mogło to mieć trzy powody:
1) Anioły zostały stworzone jako istoty wyższego rzędu, niż ludzie. Zatem posiadają wrodzoną większą wiedzę.
2) Anioły przyglądają się Biblii i światu dokładniej niż ludzie, i stąd zdobywają wiedzę (List św. Jakuba 2:19; Apokalipsa 12:12).
3) Anioły zdobywają wiedzę przez długotrwałą obserwację ludzkiego zachowania. W przeciwieństwie do ludzi nie muszą one uczyć się niczego o przeszłości, gdyż przeżyły ją. Zatem wiedzą, jak inni zachowywali się i reagowali na pewne sytuacje, i mogą przewidywać z wysokim prawdopodobieństwem nasze zachowanie w podobnych sytuacjach.
Choć mają wolę, anioły są, podobnie jak inne stworzenia, poddane Bożej woli. Dobre anioły są wysłane przez Boga, by pomagać wierzącym (List św. Pawła do Hebrajczyków 1:14).
Jak wyglądają anioły ?
Anioły są duchami (Hebrajczyków 1.14), zatem nie mają żadnego fizycznego ciała. Ale anioły mają zdolność pojawiania się pod postacią ludzką. Gdy anioły ukazywały się ludziom w Biblii, przypominały postacie rodzaju męskiego. W 1 Księdze Mojżeszowej18.1-19 Bóg oraz dwóch aniołów ukazali się jako mężczyźni i jedli posiłek z Abrahamem. Anioły ukazywały się wielokrotnie w Biblii pod postacią mężczyzn (Księga Jozuego 5.13-14; Ew. Marka 16.5) i nigdy nie były to kobiety.
Innym razem, anioły pojawiały się nie jako ludzie, ale coś nieziemskiego, a ich oblicze było przerażające dla tych, którym się ukazywali. Pierwsze słowa jakie często wypowiadali brzmiały: „Nie bójcie się”, ponieważ siali postrach i grozę. Strażnicy grobu Jezusa stanęli jak umarli, gdy ujrzeli anioła Pańskiego (Ew. Mateusza 28.4). Pasterze na polu z 2 rozdziału Ew. Łukasza odczuli „wielką bojaźń”, gdy anioł Pański im się objawił, a chwała Pańska ich otoczyła.
W odniesieniu do wyglądu fizycznego, anioły często opisane są jako postacie ze skrzydłami. Wizerunek cherubina z rozpostartymi skrzydłami okrywał wieko arki przymierza (2 Księga Mojżeszowa 25.20). Izajasz, w swojej wizji tronu niebiańskiego, widział uskrzydlonego serafina, a każdy z nich miał sześć skrzydeł (Księga Izajasza 6.2). Ezechiel również miał wizję z uskrzydlonymi aniołami. Izajasza 6.1-2 opisuje anioły posiadające ludzkie atrybuty- głos, twarze i stopy. Głosy anielskie w kilku fragmentach Biblii słyszane są jako śpiew chwały i uwielbienia dla Boga. Jeden z najpełniejszych opisów anioła pochodzi z Księgi Daniela 10.5-6: „A gdy podniosłem oczy i spojrzałem, oto był mąż, ubrany w szatę lnianą, a biodra miał przepasane pasem ze złota z Ufas. Ciało jego było podobne do topazu, oblicze jego jaśniało jak błyskawica, a oczy jego jak pochodnie płonące, ramiona i nogi jego błyszczały jak miedź wypolerowana, a dźwięk jego głosu był potężny jak wrzawa mnóstwa ludu.” Anioł, który ukazał się przy grobie Jezusa, został podobnie opisany: „A oblicze jego było jak błyskawica, a jego szata biała jak śnieg” (Ew. Mateusza 28.3).
Jakikolwiek wygląd przyjmują anioły, istnieją podstawy by wierzyć, że są niesamowicie piękni. Ezechiel mówi nam, że Lucyfer został zwiedziony pychą nad własnym pięknem. Poza tym, takie istoty jak anioły, które przebywają w obecności Boga, powinny być niesamowicie piękne, ponieważ Boża chwała przejawia się we wszystkim co Go otacza.
Zadania aniołów (opis z Biblii)
A. Chwalenie Boga (Psalm 148:1,2; Księga Izajasza 6:3).
B. Uwielbienie Boga (List do Hebrajczyków 1:6; Apokalipsa 5:8-13).
C. Radość z tego, co robi Bóg (Księga Hioba 38:6-7).
D. Służenie Bogu (Psalm 103:20; Apokalipsa 22:9).
E. Stawanie przed Bogiem (Księga Hioba 1:6; 2:1).
F. Są instrumentami Bożego sądu (Apokalipsa 7:1; 8:2).
G. Przynoszą odpowiedzi na nasze modlitwy (Dzieje Apostolskie 12:5-10).
H. Pomagają przyprowadzać ludzi do Chrystusa (Dzieje Apostolskie 8:26; 10:3).
I. Obserwują porządek wśród chrześcijan, ich pracę i cierpienie (1 List św. Pawła do Koryntian 4:9; 11:10; List do Efezjan 3:10; 1 List św. Piotra 1:12).
J. Zachęcają nas w trudnym dla nas czasie (Dzieje Apostolskie 27:23,24).
K. Opiekują się wierzącymi w chwili śmierci (Ewangelia wg św. Łukasza 16:22).
Anioły są zupełnie innymi istotami, niż ludzie. Ludzie nie stają się aniołami po śmierci. Anioły nigdy nie staną się, i nigdy nie były, ludźmi. Bóg stworzył anioły, podobnie jak stworzył ludzi. Biblia nigdzie nie mówi, że anioły zostały stworzone na obraz i podobieństwo Boga, tak jak Biblia pisze o ludziach (Księga Rodzaju 1:26).
Anioły to istoty duchowe, które mogą, do pewnego stopnia, przybrać formę cielesną. Ludzie to po pierwsze istoty cielesne, ale posiadające duszę. Najwspanialszą rzeczą, której możemy nauczyć się od aniołów jest ich natychmiastowe, niekwestionowane posłuszeństwo wobec Bożych nakazów.
Kim jest anioł Pański?
W Biblii nie ma podanej dokładnej tożsamości „anioła Pańskiego”. Aczkolwiek istnieje wiele ważnych „wskazówek” odnośnie jego tożsamości. Zarówno w Starym jak i Nowym Testamencie znajdują się odwołania do „aniołów Pańskich”, „anioła Bożego” czy „anioła Pana.”
Anioł Pański mówi jak Bóg, identyfikuje siebie z Bogiem, ponosząc odpowiedzialność za działania Boga (1 Księga Mojżeszowa 16.7-12; 21.17-18; 22.11-18; 2 Księga Mojżeszowa 3.2; Księga Sędziów 2.1-4; 5.23; 6.11-24; 13.3-22; 2 Księga Samuela 24.16; Księga Zachariasza 1.12; 3.1;12.8).
W kilku objawieniach, ci którzy widzieli anioła Pańskiego bali się o swoje życie, gdyż wiedzieli że „widzieli Boga.” Dlatego wydaje się to oczywiste, że przynajmniej w kilku przypadkach anioł Pański jest teofanią, objawieniem Boga w formie fizycznej.
Anioł Pański zaprzestaje się objawiać po wcieleniu Chrystusa. O aniołach czytamy w kilku momentach Nowego Testamentu, lecz „anioł Pana” nigdzie w Nowym Testamencie nie jest wspomniany. Możliwe jest zatem, że ukazanie się anioła Pana było manifestacją Jezusa przed Jego wcieleniem. Jezus mówił o Sobie, że istniał „przed Abrahamem” (Ew. Jana 8.58), zatem logiczne jest to, że działał i objawiał się w świecie. W każdym z tych przypadków, czy anioł Pana był objawieniem Chrystusa przed Jego wcieleniem (Chrystofanią) czy objawieniem się Boga Ojca (teofanią), to wydaje się że zwrot „anioł Pański” zazwyczaj wskazuje na fizyczne objawienie się Boga.
Czy istnieje anioł śmierci?
Koncepcja „anioła śmierci” obecna jest w wielu religiach. „Anioł śmierci” znany jako Samal, Sariel czy Azrael w judaizmie; jako Malak Almak w islamie; Yama czy Yamaraj w hinduizmie albo surowy kosiarz w popularnej fikcji. W wielu różnych mitologiach, anioł śmierci wyobrażany jest jak szkielet z kosą, czy też piękna kobieta, a niekiedy małe dziecko. I mimo, iż te wyobrażenia różnią się nieznacznie między sobą, to jednak istnieje wspólne przeświadczenie, że ta istota przychodzi do człowieka w chwili jego śmierci, będąc przyczyną jego śmierci lub po prostu obserwatorem tych wydarzeń- z oczekiwaniem, że przychodzi pochwycić duszę umierającej osoby.
Biblia nie naucza o aniele śmierci. Biblia w żadnym miejscu nie wspomina, jakoby istniał jakiś anioł, który zarządza śmiercią lub jest obecny w chwili gdy osoba umiera. 2 Księga Samuela 19.35 opisuje anioła, który pozbawia życia 185 000 Asyryjczyków, gdy ci najeżdżają Izrael. Niektórzy postrzegają również opis z 12 rozdziału 2 Księgi Mojżeszowej, gdzie czytamy o śmierci pierworodnych Egiptu, jako dzieło anioła. Mimo, iż jest to możliwe, to jednak Biblia nigdzie nie wskazuje, że anioł uśmiercił pierworodnych. Jakkolwiek by nie było, Biblia opisuje anioły, które zadają śmierć na rozkaz Pana, to jednak Pismo Święte nigdzie nie naucza jakoby istniał jakiś szczególny anioł śmierci.
Jedynie Bóg jest suwerenny i sam wyznacza nam czas naszej śmierci. Ani anioł ani żaden demon (upadły anioł) nie są przyczyną ludzkiej śmierci, jeśli Bóg tego nie zaplanował. Zgodnie z Rzymian 6.23 oraz Księgą Objawienia 20.11-15 śmierć jest oddzieleniem naszej duszy od ciała (śmierć cielesna) oraz- w przypadku osób niewierzących- wiecznym oddzieleniem od Boga (śmierć na wieki). Śmierć jest czymś, co spotyka każdego człowieka. Śmierć nie jest duchem, demonem, osobą czy jakąś inną istotą. Aniołowie mogą przyczynić się do śmierci i mogą wpływać na to, co dzieje się z nami po śmierci- ale nie istnieje „anioł śmierci.”
Czy mamy aniołów stróżów?
Ew. Mateusza 18.10 mówi, „Baczcie, abyście nie gardzili żadnym z tych małych, bo powiadam wam, że aniołowie ich w niebie ustawicznie patrzą na oblicze Ojca mojego, który jest w niebie.” Kontekst „tych małych” może wskazywać zarówno na tych, którzy wierzą w Niego (werset 6) lub odwoływać się do dzieci (wersety 3-5). Jest to główny fragment dotyczący anielskich stróżów. Nie ma wątpliwości, że dobre anioły wspierają (Księga Daniela 6.20-23; 2 Księga Królewska 6.13-17), ujawniają informacje (Dzieje Apostolskie 7.52-53; Ew. Łukasza 1.11-20), prowadzą (Ew. Mateusza 1.20-21; Dzieje Apostolskie 8.26), zabezpieczają (Księga Rodzaju 21.17-20; 1 Księga Królewska 19.5-7) i służą wierzącym w różnych chwilach (Hebrajczyków 1.14).
Pytanie jednak dotyczy tego, czy każda osoba- każdy wierzący- ma takiego anioła. Za czasów Starego Testamentu naród izraelski miał archanioła (Michała) im usługującego (Księga Daniela 10.21; 12.1), lecz Pismo Święte w żadnym fragmencie nie potwierdza jakoby anioł „przypisany był” do jakiejś konkretnej osoby (czasem aniołowie byli wysyłani do konkretnych osób, ale nie ma wzmianki jakoby anioł był komuś na stałe przypisany). Żydzi w pełni rozwinęli przekonanie o aniołach stróżach w czasach pomiędzy Starym a Nowym Testamentem. Niektórzy wcześni ojcowie kościoła wierzyli, że każdy wierzący ma przypisanego zarówno dobrego anioła jak i złego (demona). Wiara w aniołów stróżów już od dłuższego czasu istnieje, chociaż nie ma żadnego biblijnego potwierdzenia tego poglądu.
Powróćmy do Ew. Mateusza 18.10 i użytego tam słowa „ich”, w Grece jest przysłówkiem w liczbie mnogiej, odwołującym się do wierzących którym służą aniołowie. Aniołowie ci są przedstawieni jako „ustawicznie” patrzący na oblicze Ojca i słuchający Jego nakazów, by w potrzebie pomagać wierzącym. Aniołowie w tym fragmencie wydają się przede wszystkim służyć Bogu w niebie, a nie chronić wierzących. Czynne działanie czy doglądanie wszystkiego wskazuje bardziej na działanie Boga, aniżeli aniołów, co doskonale potwierdza że Bóg jest wszechmocny. Bóg widzi każdego wierzącego w każdej chwili, i Sam doskonale wie kiedy potrzebujemy interwencji anioła. Dzięki temu, że aniołowie bez przerwy patrzą na Jego oblicze, są zawsze gotowi na Jego wskazówki by pomagać „tym małym.”
Na podstawie Pisma Świętego nie możemy dokładnie odpowiedzieć na pytanie czy każdy wierzący posiada swojego anioła stróża przypisanego tylko do niej/ niego. Aczkolwiek, jak powiedzieliśmy już sobie wcześniej, Bóg używa aniołów w naszym życiu. Jest to biblijne twierdzenie, że On używa aniołów tak jak i nas, w tym sensie, że ani ich ani nas nie potrzebuje do wykonania Swojego planu, a mimo to wybiera nas czy ich (Księga Joba 4.18; 15.15). Bez względu na to czy jakiś anioł jest nam przypisany czy nie, pamiętajmy że mamy większe zapewnienie od Boga: jeśli jesteśmy Jego dziećmi przez wiarę w Chrystusa, On wykorzystuje wszystko ku dobremu (Rzymian 8.28-30), a Jezus Chrystus nigdy nas nie opuści i nie porzuci (Hebrajczyków 13.5-6). Jeśli Bóg wszechmocny, wszechobecny i kochający jest z nami, to czy ma to jakieś znaczenie, że anioł stróż nas chroni?
Z jakiego powodu Michał i szatan spierali się na temat ciała Mojżesza (Juda 9)?
9 werset Judy odnosi się do wydarzenia o jakim nie ma mowy w żadnym inny fragmencie Pisma Świętego. Michał musiał spierać się z szatanem na temat ciała Mojżesza, ale nie jest powiedziane jak się to skończyło. Inna anielska kłótnia jest wspomniana przez Daniela, który opisuje anioła jaki go odwiedził w czasie jego widzenia. Anioł Gabriel o którym czytamy w Księdze Daniela 8.16 oraz 9.21 mówi Danielowi, że książę anielski królestwa perskiego „sprzeciwiał mu się”, aż do chwili gdy archanioł Michał poszedł mu z pomocą (Księga Daniela 10.13). Zatem uczymy się z Księgi Daniela, że aniołowie i demony staczają duchowe walki nad duszami ludzkimi i całymi narodami, te demony sprzeciwiają się aniołom, próbując je powstrzymać przed wypełnieniem się Bożej woli. Juda mówi nam, że Michał został posłany przez Boga, aby uczynić coś z ciałem Mojżesza, które sam Bóg pochował po śmierci Mojżesza (5 Księga Mojżeszowa 34.5-6).
Powstało wiele teorii na temat tego, czego właściwie dotyczył ten spór nad ciałem Mojżesza. Jedna mówi o tym, że szatan- będąc zawsze oskarżycielem Bożego ludu (Księga Objawienia 12.10), mógł wstrzymywać powstanie Mojżesza do życia wiecznego, ze względu na grzech Mojżesza popełniony nad wodami Meriba (5 Księga Mojżeszowa 32.51) oraz zamordowanie Egipcjanina (2 Księga Mojżeszowa 2.12).
Niektórzy przypuszczają, że relacje z listu św. Judy odnoszą się do fragmentów pochodzących z Księgi Zachariasza 3.1-2, „Potem ukazał mi Jozuego, arcykapłana, stojącego przed aniołem Pana i szatana stojącego po jego prawicy, aby go oskarżać. Wtedy anioł Pana rzekł do szatana: Niech cię zgromi Pan, szatanie, niech cię zgromi Pan…” Istnieją w tych dwóch relacjach oczywiste rozbieżności: 1) Jedyne podobieństwo pomiędzy tymi dwoma fragmentami opiera się na wykorzystaniu wyrażenia, „niech cię zgromi Pan” 2) W Księdze Zachariasza w ogóle nie pojawia się imię „Michał”. 3) Nie ma wzmianki na temat „ciała Mojżesza” w Księdze Zachariasza, ani żadnej sugestii tego rodzaju.
Przypuszcza się, że Juda cytował apokryficzną księgę zawierającą tą relację, ponieważ w ten sposób chciał potwierdzić jej prawdziwość. Orygenes (185-254), uczony chrześcijański i teolog, wspomina źródło pozabiblijne tzw. „Testament Mojżesza” jako dodatek, zawierający relację sporu pomiędzy Michałem a diabłem na temat ciała Mojżesza. Księga ta, teraz zaginiona, była żydowsko- grecką księgą, która według Orygenesa przypuszczalnie była źródłem relacji z listu Judy.
Zatem jedyne pytanie jakie się nasuwa powinno dotyczyć tego, czy ta historia jest „prawdziwa.” Bez względu na jej pochodzenie, Juda rzeczywiście wydaje się odnosić do sporu pomiędzy Michałem a diabłem jako prawdziwej sytuacji. Mówi o tym w taki sposób w jaki opowiadałby o śmierci Mojżesza. Kto może udowodnić, że nie jest to prawdą? Jakie dowody są tam zawarte, które potwierdzałyby że nie jest to prawdą? Istnieje wiele odniesień w Biblii do aniołów. Wiemy, że archanioł Michał istnieje naprawdę; pojawia się kilka wzmianek na temat diabła oraz istnieje bardzo wiele zapewnień o tym, że dobre i złe anioły zaangażowane są w wiele ważnych wydarzeń, jakie rozgrywają się na ziemi. Skoro temat sporu nad ciałem Mojżesza nie jest całkowicie poznany, toteż tworzenie jakichś przypuszczeń wydaje się zbędne. Nie wiemy przecież, czy spór ten dotyczył kwestii posiadania ciała, jego pochówku czy czegokolwiek innego.
Mamy jednak pewność w kwestii dwóch rzeczy: po pierwsze, Pismo Święte jest nieomylne. Nieomylność Pisma jest jednym z filarów wiary chrześcijańskiej. Jako chrześcijanie, naszym celem jest poznawanie Słowa Bożego w modlitwie, i gdy znajdujemy w nim coś czego nie rozumiemy, to modlimy się jeszcze wytrwalej, rozważamy więcej i- jeśli odpowiedź wciąż jest dla nas niejasna- w pokorze wyznajemy swoje ograniczenia w poznaniu doskonałości Słowa Bożego.
Po drugie, Juda 9 jest doskonałą wskazówką odnośnie tego jak chrześcijanie powinni odnosić się do szatana i demonów. Przykład Michała odrzucającego wypowiadanie przekleństwa nad szatanem powinno być dla nas lekcją odnośnie tego jako chrześcijanie powinni odnosić się do sił demonicznych. Wierzący nie powinni się do nich zwracać, a raczej zabiegać o moc Pana do ich zwalczenia. A skoro tak mocne stworzenie- jakim jest anioł Michał zwraca się o pomoc do Pana w walce z szatanem, kim my jesteśmy gdy staramy się pokonać, wypędzać czy rozkazywać demonom?
Czy anioły objawiają się dzisiaj ludziom?
Odpowiedź: W Biblii aniołowie ukazują się ludziom w wielu nieoczekiwanych sytuacjach i na wiele sposobów. Czytając Pismo Święte, możemy odnieść wrażenie, że ukazywanie się istot anielskich było czymś bardzo powszechnym, chociaż tak naprawdę nie o to chodziło. Istnieje dzisiaj coraz większe zainteresowanie tematem aniołów i wielu ludzi podaje jakoby widziało postacie anielskie. Aniołowie są częścią każdej współczesnej religii i zdają się spełniać podobną funkcję, będąc posłannikiem jakiejś wiadomości. Jednak by móc rzeczywiście określić, czy anioły pojawiają się w świecie współczesnym, musimy poznać biblijny pogląd na temat ich objawień.
Anioły po raz pierwszy w Biblii pojawiły się w 1 Księdze Mojżeszowej 3.24, gdy Adam i Ewa zostali wygnani z Ogrodu Eden. Bóg umieścił cherubina z płonącym mieczem, aby strzegł wejścia do raju. Kolejna wzmianka mówiąca o ukazaniu się anioła pochodzi z 1 Księgi Mojżeszowej 16.7, około 1900 lat później. Hagar, egipska służąca, która urodziła Ismaela Abrahamowi, została pouczona przez anioła, aby powróciła i była posłuszna swojej pani Saraj. Abrahama odwiedził Bóg i dwóch aniołów, o czym czytamy w 1 Księdze Mojżeszowej 18.2, i otrzymał od Boga ostrzeżenie o zbliżającym się zniszczeniu Sodomy i Gomory. Ci sami dwaj aniołowie odwiedzili Lota, któremu przekazali aby uciekał z rodziną z miasta, zanim zostanie ono zniszczone (1 Księga Mojżeszowa 19.1-11). Anioły ukazały również ponadnaturalną moc sprawiając, że mężczyźni którzy grozili Lotowi stracili wzrok.
Gdy Jakub widział wielu aniołów (1 Księga Mojżeszowa 32.1) od razu spostrzegł, że jest to armia Boża. W 4 Księdze Mojżeszowej 22.22 anioł sprzeciwił się nieposłusznemu prorokowi Balamowi, który go z początku nie rozpoznał, mimo że oślica Jakuba go rozpoznała. Marię również odwiedził anioł, który powiedział jej, że zostanie matką Mesjasza, natomiast Józef został ostrzeżony, aby zabrał Marię i Jezusa do Egiptu i uchronił rodzinę przed konsekwencjami nowego rozporządzenia Heroda (Ew. Mateusza 2.13). Ci, którym ukazują się anioły z początku odczuwają lęk (Księga Sędziów 6.22; 1 Kronik 21.30 Ew. Mateusza 28.5). Anioły przekazują wiadomości od Boga, często potwierdzając w ponadnaturalny sposób. W każdym przypadku anioły wskazują na Boga i oddają mu chwałę. Anioły święte nie przyjmują chwały i uwielbienia, bo należą się jedynie Bogu (Księga Objawienia 22.8-9).
Zgodnie z najnowszymi doniesieniami, postacie anielskie pojawiają się w różnych formach. W niektórych przypadkach, ów nieznajomy chroni przed poważnymi urazami czy śmiercią, a później zagadkowo znika. W innych sytuacjach ukazuje się uskrzydlona postać lub osoba w bieli, która raptownie znika. Osoba, która widzi anioła często doświadcza uczucia pokoju i zapewnienia o Bożej obecności. Taki rodzaj objawienia wydaje się być zgodny z biblijną relacją z Dziejów Apostolskich 27.23.
Jeszcze inny rodzaj objawienia się dotyczy wizyty „chóru aniołów.” W Ew Łukasza 2.13, święty chór anielski ukazuje się pasterzom, gdy ci usłyszeli zapowiedź o narodzinach Jezusa. Niektórzy wskazują na podobne doświadczenia w miejscach uwielbienia. Te doświadczenie nie pasują do wspomnianego powyżej modelu, bo zazwyczaj nie spełniają żadnego celu poza tym, że zapewniają uczucie duchowego uniesienia. Chór anielski w Ew. Łukasza przekazywał bardzo konkretne wiadomości.
Trzeci rodzaj objawienia związany jest jedynie z fizycznymi odczuciami. Starsze osoby często podają, że doświadczyli jakby ktoś ich utulił w ramionach, gdy przeżywali głębokie uczucie osamotnienia. Bóg z pewnością jest Bogiem wszelkiego pocieszenia, a Pismo Święte mówi o tym, otacza On swoimi skrzydłami (Psalm 91.4). Te relacje mogą być przykładem takiego właśnie doświadczenia.
Bóg jest tak sam zaangażowany w świat jak był zawsze, a jego anioły z pewnością nadal działają. I podobnie jak anioły chroniły Boży lud w przeszłości, tak możemy być pewni, że nas również nadal strzegą. Hebrajczyków 13.2 mówi: „Gościnności nie zapominajcie; przez nią bowiem niektórzy, nie wiedząc o tym, aniołów gościli. ” Gdy przestrzegamy Bożych nakazów, jest bardzo prawdopodobne, że możemy spotkać aniołów, nawet jeśli sobie tego nie uświadamiamy. W wyjątkowych okolicznościach, Bóg pozwala by ludzie dostrzegli jego niewidzialnych aniołów, po to aby doznali pokrzepienia i zachęcenia w wytrwałości w służbie dla niego (2 Księga Królewska 6.16-17).
Musimy również rozważyć ostrzeżenie pochodzące z Pisma Świętego, które dotyczy aniołów: istnieją także upadłe anioły, które pracują na rzecz szatana, a które uczynią wszystko aby nas zwieść lub zniszczyć. Galacjan 1.8 ostrzega nas przed ludźmi, którzy będą zwiastowali „nową” ewangelię, przybierając postać aniołów. Kolosan 2.18 dodaje, abyśmy nie oddawali aniołom czci. Za każdym razem, gdy w Biblii czytamy o tym, że ludzie oddawali aniołom cześć i uwielbienie, te sprzeciwiały się temu i odrzucały takie praktyki. Jakikolwiek anioł, który przyjmuje uwielbienie i nie oddaje chwały Panu Jezusowi, jest zwodzicielem. 2 Koryntian 11.14-15 stwierdza, że szatan i jego aniołowie przybierają postać aniołów światłości po to, aby zwieść lub oddalić od Boga tych, którzy ich posłuchają.
Jesteśmy zachęceni świadomością, że aniołowie Boży nadal działają. W szczególnych okolicznościach, możemy doświadczyć takich rzadkich, osobistych objawień. Wspanialszym jednak faktem jest poznanie, że sam Jezus powiedział: „A oto Ja jestem z wami po wszystkie dni aż do skończenia świata” (Ew. Mateusza 28.20b). Jezus, który stworzył anioły i otrzymuje od nich uwielbienie, obiecał nam swoją obecność w naszych zmaganiach.
Anioł Michał i szatan spierają się o ciała Mojżesza
Z jakiego powodu Anioł Michał i szatan spierali się na temat ciała Mojżesza (Juda 9)
9 werset Judy odnosi się do wydarzenia o jakim nie ma mowy w żadnym inny fragmencie Pisma Świętego. Michał musiał spierać się z szatanem na temat ciała Mojżesza, ale nie jest powiedziane jak się to skończyło. Inna anielska kłótnia jest wspomniana przez Daniela, który opisuje anioła jaki go odwiedził w czasie jego widzenia. Anioł Gabriel o którym czytamy w Księdze Daniela 8.16 oraz 9.21 mówi Danielowi, że książę anielski królestwa perskiego „sprzeciwiał mu się”, aż do chwili gdy archanioł Michał poszedł mu z pomocą (Księga Daniela 10.13). Zatem uczymy się z Księgi Daniela, że aniołowie i demony staczają duchowe walki nad duszami ludzkimi i całymi narodami, te demony sprzeciwiają się aniołom, próbując je powstrzymać przed wypełnieniem się Bożej woli. Juda mówi nam, że Michał został posłany przez Boga, aby uczynić coś z ciałem Mojżesza, które sam Bóg pochował po śmierci Mojżesza (5 Księga Mojżeszowa 34.5-6).
Powstało wiele teorii na temat tego, czego właściwie dotyczył ten spór nad ciałem Mojżesza. Jedna mówi o tym, że szatan- będąc zawsze oskarżycielem Bożego ludu (Księga Objawienia 12.10), mógł wstrzymywać powstanie Mojżesza do życia wiecznego, ze względu na grzech Mojżesza popełniony nad wodami Meriba (5 Księga Mojżeszowa 32.51) oraz zamordowanie Egipcjanina (2 Księga Mojżeszowa 2.12).
Niektórzy przypuszczają, że relacje z listu św. Judy odnoszą się do fragmentów pochodzących z Księgi Zachariasza 3.1-2, „Potem ukazał mi Jozuego, arcykapłana, stojącego przed aniołem Pana i szatana stojącego po jego prawicy, aby go oskarżać. Wtedy anioł Pana rzekł do szatana: Niech cię zgromi Pan, szatanie, niech cię zgromi Pan…” Istnieją w tych dwóch relacjach oczywiste rozbieżności: 1) Jedyne podobieństwo pomiędzy tymi dwoma fragmentami opiera się na wykorzystaniu wyrażenia, „niech cię zgromi Pan” 2) W Księdze Zachariasza w ogóle nie pojawia się imię „Michał”. 3) Nie ma wzmianki na temat „ciała Mojżesza” w Księdze Zachariasza, ani żadnej sugestii tego rodzaju.
Przypuszcza się, że Juda cytował apokryficzną księgę zawierającą tą relację, ponieważ w ten sposób chciał potwierdzić jej prawdziwość. Orygenes (185-254), uczony chrześcijański i teolog, wspomina źródło pozabiblijne tzw. „Testament Mojżesza” jako dodatek, zawierający relację sporu pomiędzy Michałem a diabłem na temat ciała Mojżesza. Księga ta, teraz zaginiona, była żydowsko- grecką księgą, która według Orygenesa przypuszczalnie była źródłem relacji z listu Judy.
Zatem jedyne pytanie jakie się nasuwa powinno dotyczyć tego, czy ta historia jest „prawdziwa.” Bez względu na jej pochodzenie, Juda rzeczywiście wydaje się odnosić do sporu pomiędzy Michałem a diabłem jako prawdziwej sytuacji. Mówi o tym w taki sposób w jaki opowiadałby o śmierci Mojżesza. Kto może udowodnić, że nie jest to prawdą? Jakie dowody są tam zawarte, które potwierdzałyby że nie jest to prawdą? Istnieje wiele odniesień w Biblii do aniołów. Wiemy, że archanioł Michał istnieje naprawdę; pojawia się kilka wzmianek na temat diabła oraz istnieje bardzo wiele zapewnień o tym, że dobre i złe anioły zaangażowane są w wiele ważnych wydarzeń, jakie rozgrywają się na ziemi. Skoro temat sporu nad ciałem Mojżesza nie jest całkowicie poznany, toteż tworzenie jakichś przypuszczeń wydaje się zbędne. Nie wiemy przecież, czy spór ten dotyczył kwestii posiadania ciała, jego pochówku czy czegokolwiek innego.
Mamy jednak pewność w kwestii dwóch rzeczy: po pierwsze, Pismo Święte jest nieomylne. Nieomylność Pisma jest jednym z filarów wiary chrześcijańskiej. Jako chrześcijanie, naszym celem jest poznawanie Słowa Bożego w modlitwie, i gdy znajdujemy w nim coś czego nie rozumiemy, to modlimy się jeszcze wytrwalej, rozważamy więcej i jeśli odpowiedź wciąż jest dla nas niejasna w pokorze wyznajemy swoje ograniczenia w poznaniu doskonałości Słowa Bożego.
Czy Aniołowie odpowiadają za określone tereny ?
Kim są duchy terytorialne ?
„Duchy terytorialne” jest terminem, którego używają niektórzy chrześcijanie, aby podkreślić działanie demoniczne w określonej przestrzeni geograficznej. Na ironię, jest to także termin, jaki wykorzystywały kulty pogańskie, aby opisać- jak wierzyli- ponadziemską obecność działającą w określonym miejscu.
Chrześcijańska koncepcja dotycząca duchów terytorialnych pochodzi z fragmentów takich jak: Księga Daniela 10; Ew. Jana 12.31; Ew. Jana 14.30; Ew. Jana 16.11; Ew. Marka 5.10 oraz Efezjan 6.12. Wszystkie te fragmenty wskazują na to, że upadłe anioły posiadają jakiś rodzaj odpowiedzialności nad konkretną przestrzenią. Zatem, zdają się być terytorialne. Powinniśmy jednak pamiętać, że Biblia nigdzie nie wykłada na temat hierarchii władzy demonicznej w świecie. Wskazuje jednak, że demony działają w świecie, a wierzący są mocno zaangażowani w tą duchową walkę.
Na przykład w Księdze Daniela w 10 rozdziale czytamy o aniele walczącym przeciwko demonowi, gdzie przez cały czas Daniel się modlił i pościł. Anioł w końcu się do niego przedostał pod koniec jego duchowej walki. 6 rozdział Efezjan zachęca wierzących, aby przeciwstawiali się duchowym przeciwnikom i pozostawali czujni i gotowi do walki. Nie ma wątpliwości, że nasza walka na ziemi ma odzwierciedlenie w rzeczywistości duchowej.
Problem tkwiący w pojęciu „duchów terytorialnych” polega na tym, że niektórzy chrześcijanie wierzą, że ich obowiązkiem jest gromienie duchów terytorialnych związanych z tą duchową walką. Ale taka postawa, zgodnie z nauczaniem Pisma Świętego, jest niewłaściwa. W Biblii nie ma żadnego przykładu na potwierdzenie tego by ktokolwiek miał się zajmować gromieniem demona, po to by go pokonać. Można było spotkać ludzi opętanych przez demony, niektórzy byli przyprowadzani do Jezusa i jego uczniów, aby ich uzdrowić, ale żaden uczeń Jezusa nie szukał demonów, aby wypędzać ich z ludzi. Nikt w Biblii nigdy się nie modlił, aby „książę demonów” panujący w danym mieście został „skrępowany” i nie miał wpływu na życie mieszkańców tego terenu.
Duchy terytorialne, mimo iż nie jest to jasno określone w Biblii, mogą istnieć, tak jak mówiliśmy o tym w poprzednim paragrafie. Czy duch jest „terytorialny” czy też nie, nie ma jednak większego znaczenia. Ważna jest natomiast nasza odpowiedź. Wierzący w Chrystusa nie mają żadnych biblijnych podstaw, aby zajmować się demonami. Wierzący powinien być raczej świadomy, że istnieje duchowa walka i że jest to coś realnego (1 Piotra 5.8). Nasze życie powinno być skoncentrowane na modlitwie i wzroście w wierze. Jeśli kiedykolwiek przyjdzie nam spotkać demona, to powinniśmy pamiętać, że mamy władzę nad tymi rzeczami, ponieważ pochodzi ona od samego Chrystusa, który dał nam władzę by się z tym rozprawiać, ale nie powinniśmy szukać demonów, terytorialnych czy jakichkolwiek innych.
Anioły - kobieta czy mężczyzna?Biblia niekoniecznie rozstrzyga kwestię tego czy anioły są płci męskiej czy żeńskiej. Gdziekolwiek Pismo Święte dokładnie „przypisuje” aniołowi płeć, to jest to rodzaj męski (1 Księga Mojżeszowa 19.10-12; Księga Objawienia 7.2; 8.3; 10.7). Aczkolwiek nie wskazuje to jednak, że anioły są płci męskiej. Ew. Mateusza 22.30 wydaje się wskazywać, że anioły pozbawione są „płci”: „Albowiem przy zmartwychwstaniu ani się żenić nie będą, ani za mąż wychodzić, lecz będą jak aniołowie w niebie.” Jeśli anioły się nie rozmnażają, to jaki sens miałaby ich płciowość, przynajmniej z ludzkiego punktu widzenia (przeznaczenia płci).
W podobny sposób, Bóg odwołuje się do Siebie używając rodzaju męskiego, mimo iż nie jest ani rodzaju męskiego ani żeńskiego. Bóg używa rodzaju męskiego mówiąc o Sobie, ponieważ w kulturach patriarchalnych w których Biblia została napisana, użycie rodzaju męskiego lepiej opisywało to kim jest i co robi. Jeśli anioły posiadają jakąkolwiek płeć, to Pismo Święte przeważnie lub zazwyczaj odnosiło się do rodzaju męskiego. Istnieje jednak większe prawdopodobieństwo, że anioły w ogóle nie posiadają płci, podobnie jak Bóg, a forma rodzaju męskiego opisuje je i ich rolę w służeniu Bogu.
Archanioł - kim są archanioły?
Słowo „archanioł” pojawia się tylko w dwóch miejscach w Biblii. 1 Tesaloniczan 4.16 wyjawia „Gdy sam Pan na dany rozkaz, na głos archanioła i trąby Bożej zstąpi z nieba; wtedy najpierw powstaną ci, którzy umarli w Chrystusie.” List św. Judy w wersecie 9 twierdzi, że „Tymczasem archanioł Michał, gdy z diabłem wiódł spór i układał się o ciało Mojżesza, nie ośmielił się wypowiedzieć bluźnierczego sądu, lecz rzekł: Niech cię Pan potępi.” Słowo „archanioł” pochodzi z Greki i wskazuje na „najważniejszego anioła.” Odnosi się do anioła, który wydaje się być liderem aniołów.
Księga Daniela 10.13 opisuje Michała jako „jednego z pierwszych książąt anielskich.” Wskazuje zatem, że prawdopodobnie istnieje więcej aniżeli jeden archanioł, gdyż archanioł Michał jest na równi z innymi „najważniejszymi książętami.” Zatem możliwe jest, aby archaniołów było wielu, chociaż na podstawie Pisma Świętego nie powinniśmy nazywać archaniołami inne anioły. Księga Daniela 10.21 opisuje archanioła Michała jako „księcia”, a Księga Daniela w 12.1 wskazuje, że Michał jest „najważniejszym księciem, który chroni.” Nawet jeśli jest wielu archaniołów, to Michał wydaje się być najważniejszy spośród nich.
Cherub - Kim są cheruby? Czy cheruby są aniołami?
Cherubowie / cheruby są istotami anielskimi związanymi z uwielbieniem i chwałą Bożą.
Po raz pierwszy Biblia wspomina o nich w 1 Księdze Mojżeszowej 4.24: „I tak wygnał człowieka, a na wschód od ogrodu Eden umieścił cheruby i płomienisty miecz wirujący, aby strzegły drogi do drzewa życia.” Zanim szatan sprzeciwił się Bogu był cherubem (Księga Ezechiela 28.12-15). Skrzynia Przymierza i Świątynia wraz z różnymi jej przyborami często zawierała wizerunki cherubów (2 Księga Mojżeszowa 25.17-22; 26.1, 31; 36.8; 1 Księga Królewska 6.23-35; 7.29-36; 8.6-7; 1 Księga Kronik 28.18; 2 Księga Kronik 3.7-14. 3.10-13; 5.7-8; Hebrajczyków 9.5).
Rozdziały 1 i 10 Księgi Ezechiela opisują „cztery żyjące stworzenia” (Księga Ezechiela 1.5) będące tymi samymi istotami co cheruby (Księga Ezechiela 10). Każda z nich miała cztery twarze- człowieka, lwa, wołu i orła (Księga Ezechiela 1.10; także 10.14) i każda cztery skrzydła. Z wyglądu cheruby „przypominały człowieka” (Księga Ezechiela 1.5). Cheruby te używały do latania dwóch skrzydeł, a pozostałymi dwoma zakrywały swoje ciała (Księga Ezechiela 1.6, 11, 23). Pod ich skrzydłami znajdowały się ręce ludzkie (Księga Ezechiela 1.8; 10.7-8, 21).
Obraz z Księgi Objawienia 4.6-9 wydaje się opisywać cheruby. Cheruby służą dla chwały świętości i mocy Bożej. Na kartach Biblii czytamy, że to główne zadanie cherubów. W związku z tym, że wielbią Boga śpiewem, w widoczny sposób przypominają także o Bożym majestacie i Jego chwale oraz ciągłej obecności Boga pośród swojego ludu.
Seraf - Kim jest seraf? Czy serafy są aniołami?
Serafy są istotami anielskimi związanymi z proroczą wizją Izajasza, którą miał w Świątyni, gdy Bóg go powoływał do służby proroczej (Księga Izajasza 6.1-7). Księga Izajasza 6.2-4 mówi, „Jego orszak stanowiły serafy, z których każdy miał po sześć skrzydeł, dwoma zakrywał swoją twarz, dwoma zakrywał swoje nogi i na dwóch latał. I wołał jeden do drugiego: Święty, Święty, Święty jest Pan Zastępów! Pełna jest wszystka ziemia chwały jego.” Serafy są aniołami, które bez ustanku wielbią Boga.
W Księdze Izajasza w rozdziale 6 znajduje się jedyny fragment, w którym Biblia dokładnie opisuje serafy. Każdy z serafów miał sześć skrzydeł. Dwóch używał do latania, dwóch do zakrycia stóp, a dwóch do zakrycia twarzy (Księga Izajasza 6.2). Seraf latał nieopodal tronu na którym siedział Bóg, śpiewając Mu i uwielbiając Go, wskazując na Bożą chwałę i dostojeństwo. Istoty te oczyściły Izajasza, by mógł rozpocząć swoją służbę proroczą. Jeden z nich przyłożył rozżarzony węgielek do jego ust mówiąc, „Oto dotknęło to twoich warg i usunięta jest twoja wina, a twój grzech odpuszczony” (Księga Izajasza 6.7). Podobnie jak inne święte anioły, serafy są bezwzględnie posłuszne Bogu. Podobnie jak cheruby, serafy są skupione na oddawaniu Bogu chwały.
Anioł Stróż - Czy mamy aniołów stróżów?
Ew. Mateusza 18.10 mówi, „Baczcie, abyście nie gardzili żadnym z tych małych, bo powiadam wam, że aniołowie ich w niebie ustawicznie patrzą na oblicze Ojca mojego, który jest w niebie.” Kontekst „tych małych” może wskazywać zarówno na tych, którzy wierzą w Niego (werset 6) lub odwoływać się do dzieci (wersety 3-5). Jest to główny fragment dotyczący anielskich stróżów. Nie ma wątpliwości, że dobre anioły wspierają (Księga Daniela 6.20-23; 2 Księga Królewska 6.13-17), ujawniają informacje (Dzieje Apostolskie 7.52-53; Ew. Łukasza 1.11-20), prowadzą (Ew. Mateusza 1.20-21; Dzieje Apostolskie 8.26), zabezpieczają (Księga Rodzaju 21.17-20; 1 Księga Królewska 19.5-7) i służą wierzącym w różnych chwilach (Hebrajczyków 1.14).
Pytanie jednak dotyczy tego, czy każda osoba- każdy wierzący- ma takiego anioła. Za czasów Starego Testamentu naród izraelski miał archanioła (Michała) im usługującego (Księga Daniela 10.21; 12.1), lecz Pismo Święte w żadnym fragmencie nie potwierdza jakoby anioł „przypisany był” do jakiejś konkretnej osoby (czasem aniołowie byli wysyłani do konkretnych osób, ale nie ma wzmianki jakoby anioł był komuś na stałe przypisany). Żydzi w pełni rozwinęli przekonanie o aniołach stróżach w czasach pomiędzy Starym a Nowym Testamentem. Niektórzy wcześni ojcowie kościoła wierzyli, że każdy wierzący ma przypisanego zarówno dobrego anioła jak i złego (demona). Wiara w aniołów stróżów już od dłuższego czasu istnieje, chociaż nie ma żadnego biblijnego potwierdzenia tego poglądu.
Powróćmy do Ew. Mateusza 18.10 i użytego tam słowa „ich”, w Grece jest przysłówkiem w liczbie mnogiej, odwołującym się do wierzących którym służą aniołowie. Aniołowie ci są przedstawieni jako „ustawicznie” patrzący na oblicze Ojca i słuchający Jego nakazów, by w potrzebie pomagać wierzącym. Aniołowie w tym fragmencie wydają się przede wszystkim służyć Bogu w niebie, a nie chronić wierzących. Czynne działanie czy doglądanie wszystkiego wskazuje bardziej na działanie Boga, aniżeli aniołów, co doskonale potwierdza że Bóg jest wszechmocny. Bóg widzi każdego wierzącego w każdej chwili, i Sam doskonale wie kiedy potrzebujemy interwencji anioła. Dzięki temu, że aniołowie bez przerwy patrzą na Jego oblicze, są zawsze gotowi na Jego wskazówki by pomagać „tym małym.”
Na podstawie Pisma Świętego nie możemy dokładnie odpowiedzieć na pytanie czy każdy wierzący posiada swojego anioła stróża przypisanego tylko do niej/ niego. Aczkolwiek, jak powiedzieliśmy już sobie wcześniej, Bóg używa aniołów w naszym życiu. Jest to biblijne twierdzenie, że On używa aniołów tak jak i nas, w tym sensie, że ani ich ani nas nie potrzebuje do wykonania Swojego planu, a mimo to wybiera nas czy ich (Księga Joba 4.18; 15.15). Bez względu na to czy jakiś anioł jest nam przypisany czy nie, pamiętajmy że mamy większe zapewnienie od Boga: jeśli jesteśmy Jego dziećmi przez wiarę w Chrystusa, On wykorzystuje wszystko ku dobremu (Rzymian 8.28-30), a Jezus Chrystus nigdy nas nie opuści i nie porzuci (Hebrajczyków 13.5-6). Jeśli Bóg wszechmocny, wszechobecny i kochający jest z nami, to czy ma to jakieś znaczenie, że anioł stróż nas chroni?
Anioł Lucyfer - Czy demony są upadłymi aniołami?
Kiedy Bóg stworzył anioły jest sprawą dyskusyjną, lecz to co z pewnością wiemy to fakt, że wszystko co Bóg stworzył jest dobre, w Swojej świętości nie mógł stworzyć czegoś z grzeszną naturą. Zatem szatan, który niegdyś był aniołem Lucyferem, sprzeciwił się Bogu i został usunięty z nieba (Księga Izajasza 14; Księga Ezechiela 28) pociągając ze sobą jedną trzecią istot anielskich (Księga Objawienia 12.3-4, 9). Nie ulega żadnej wątpliwości, że upadłe anioły są teraz znane jako demony. (Księga Objawienia 12.3-4, 9)
Na podstawie Ew. Mateusza 25.41 wiemy, że piekło zostało przygotowane diabłu i jego aniołom: „Następnie powie tym po lewej stronie: Odejdźcie ode Mnie, przeklęci, w ogień wieczny, przygotowany diabłu i jego aniołom.” Jezus używając formy „jego” odnosił się do aniołów, które należą do szatana. Księga Objawienia 12.7-9 opisuje koniec wieków jako bitwę aniołów pomiędzy Michałem i „jego aniołami” a diabłem i „jego aniołami.” Na podstawie tych i innych wersetów wiemy, że demony i upadłe anioły są tym samym.
Niektórzy odrzucają koncepcję jakoby demony były upadłymi aniołami twierdząc, że w Liście św. Judy w wersecie 6 czytamy, że anioły które zgrzeszyły są „zatrzymane w wiecznych więzach.” Aczkolwiek wiadomo jest też, że nie wszystkie anioły, które zgrzeszyły są „zatrzymane”, podobnie jak szatan który pozostaje na wolności (1 Piotra 5.8). Dlaczego Bóg miałby uwięzić wszystkie upadłe anioły, a ich lidera pozostawić na wolności? Wydaje się, że werset 6 z Listu św. Judy, odnosi się do Bożego ograniczenia upadłych aniołów, którzy sprzeciwili Mu się w jeszcze inny sposób, prawdopodobnie dotyczy to „synów bożych” z 6 rozdziału 1 Księgi Mojżeszowej.
Najpopularniejszą alternatywą wytłumaczenia skąd wzięły się demony jest historia mocarzy opisanych w 6 rozdziale 1 Księgi Mojżeszowej, którzy giną w Powodzi a ich dusze uwalniają się z ciał stając się demonami. Biblia dokładnie nie mówi co stało się z duszami mocarzy gdy zginęli, ale wydaje się to mało prawdopodobne jakoby Bóg zniszczył mocarzy w Powodzi tylko po to, aby ich dusze mogły dokonać większego zła pod postacią demonów. Najbardziej spójnym, biblijnym wyjaśnieniem pochodzenia demonów jest to, że są to upadłe anioły, anioły które wraz z szatanem zbuntowały się przeciwko Bogu.
Anioł śmierci - Czy istnieje anioł śmierci ?
Biblia nie naucza o aniele śmierci. Biblia w żadnym miejscu nie wspomina, jakoby istniał jakiś anioł, który zarządza śmiercią lub jest obecny w chwili gdy osoba umiera. 2 Księga Samuela 19.35 opisuje anioła, który pozbawia życia 185 000 Asyryjczyków, gdy ci najeżdżają Izrael. Niektórzy postrzegają również opis z 12 rozdziału 2 Księgi Mojżeszowej, gdzie czytamy o śmierci pierworodnych Egiptu, jako dzieło anioła. Mimo, iż jest to możliwe, to jednak Biblia nigdzie nie wskazuje, że anioł uśmiercił pierworodnych. Jakkolwiek by nie było, Biblia opisuje anioły, które zadają śmierć na rozkaz Pana, to jednak Pismo Święte nigdzie nie naucza jakoby istniał jakiś szczególny anioł śmierci.
Jedynie Bóg jest suwerenny i sam wyznacza nam czas naszej śmierci. Ani anioł ani żaden demon (upadły anioł) nie są przyczyną ludzkiej śmierci, jeśli Bóg tego nie zaplanował. Zgodnie z Rzymian 6.23 oraz Księgą Objawienia 20.11-15 śmierć jest oddzieleniem naszej duszy od ciała (śmierć cielesna) oraz- w przypadku osób niewierzących- wiecznym oddzieleniem od Boga (śmierć na wieki). Śmierć jest czymś, co spotyka każdego człowieka. Śmierć nie jest duchem, demonem, osobą czy jakąś inną istotą. Aniołowie mogą przyczynić się do śmierci i mogą wpływać na to, co dzieje się z nami po śmierci- ale nie istnieje „anioł śmierci.”
Koncepcja „anioła śmierci” obecna jest w wielu religiach. „Anioł śmierci” znany jako Samal, Sariel czy Azrael w judaizmie; jako Malak Almak w islamie; Yama czy Yamaraj w hinduizmie albo surowy kosiarz w popularnej fikcji. W wielu różnych mitologiach, anioł śmierci wyobrażany jest jak szkielet z kosą, czy też piękna kobieta, a niekiedy małe dziecko. I mimo, iż te wyobrażenia różnią się nieznacznie między sobą, to jednak istnieje wspólne przeświadczenie, że ta istota przychodzi do człowieka w chwili jego śmierci, będąc przyczyną jego śmierci lub po prostu obserwatorem tych wydarzeń- z oczekiwaniem, że przychodzi pochwycić duszę umierającej osoby.
Mocarz - Kim byli mocarze?Mocarze („upadli olbrzymi”) byli potomkami wywodzącymi się z połączenia synów bożych i córek ludzkich z 1 Księgi Mojżeszowej 6.1-4. Istnieje wiele dyskusji odnośnie „synów bożych.” Według nas „synami bożymi” były upadłe anioły (demony), które łączyły się z kobietami i albo zawładnęli mężczyznami, którzy później łączyli się z kobietami. Gdy się łączyli i rozmnażali powstawało potomstwo „mocarzy, którzy z dawien dawna byli sławni” (1 Księga Mojżeszowa 6.4).
Dlaczego demony uczyniły taką rzecz? Biblia nie podaje nam dokładnej odpowiedzi. Demony są złymi, zepsutymi istotami, zatem nic co czynią nie powinno nas dziwić. Jeśli chodzi o szerszy kontekst ich poczynań, to najlepszym wytłumaczeniem wydaje się to, że demony próbowały skazić linię pochodzenia ludzkiego, aby udaremnić przyjście Mesjasza, Jezusa Chrystusa. Bóg złożył obietnicę, że Mesjasz będzie pochodził z linii Ewy (1 Księga Mojżeszowa 3.15) i zmiażdży głowę bestii, szatanowi. Zatem, demony przypuszczalnie pragnęły zapobiec temu, poprzez skażenie linii ludzkiej, próbując przeszkodzić w narodzeniu się bezgrzesznego Mesjasza. Aczkolwiek to również nie jest dokładną odpowiedzią biblijną, ale prawdopodobnym stwierdzeniem, któremu nauczanie Biblii nie przeczy.
Kim byli mocarze? Na podstawie legend hebrajskich i innych (Księga Henocha i inne piśmiennictwo poza bliblijne), wiemy że istniał rodzaj mocarzy i super bohaterów, którzy czynili zło. Ich wielkość i siły zapewne pochodziły z pomieszania się demonicznego „DNA” z genetyką rodzaju ludzkiego. Biblia mówi o nich jedynie to, że byli „mocarzami, którzy z dawien dawna byli znani” (1 Księga Mojżeszowa 6.4). Mocarze nie byli obcymi, lecz powstali z rozmnożenia się synów bożych z córkami ludzkimi (1 Księga Mojżeszowa 6.1-4).
Co stało się z mocarzami? Jednym z głównych powodów wielkiej powodzi za czasów Noego byli mocarze. Zaraz po tym, jak Biblia wspomina o mocarzach, dowiadujemy się że: „Gdy Pan widział, że wielka jest złość człowieka na ziemi i że wszelkie jego myśli oraz dążenia jego serca są ustawicznie złe, żałował Pan, że uczynił człowieka na ziemi i bolał nad tym w sercu swoim. I rzekł Pan: Zgładzę człowieka, którego stworzyłem, z powierzchni ziemi, począwszy od człowieka aż do bydlęcia, aż do płazów i ptactwa niebios, gdyż żałuję, że je uczyniłem” (1 Księga Mojżeszowa 6.5-7). Dlatego Bóg zesłał powódź zalewając całą powierzchnię ziemi, pozbawiając życia wszystkich i wszystkiego (także mocarzy) z wyjątkiem Noego i jego rodziny oraz zwierząt zabranych do arki (1 Księga Mojżeszowa 6.11-22).
Czy istnieli mocarze po potopie? 1 Księga Mojżeszowa 6.4 mówi nam, „A w owych czasach, również i potem, gdy synowie boży obcowali z córkami ludzkimi, byli na ziemi olbrzymi...” Zatem wydaje się, że demony powtarzały swój grzech, również po potopie. Aczkolwiek po potopie zdarzało się to dużo rzadziej. Gdy Izraelici udali się na przeszpiegi do ziemi Kanaan, donieśli Mojżeszowi, że „Widzieliśmy tam też olbrzymów, synów Anaka, z rodu olbrzymów, i wydawaliśmy się sobie w porównaniu z nimi jak szarańcza, i takimi też byliśmy w ich oczach” (4 Księga Mojżeszowa 13.33). Fragment ten nie mówi dokładnie, czy mocarze faktycznie tam byli, a raczej to że szpiegom wydawało się że widzieli mocarzy. Zatem bardziej prawdopodobne jest to, że szpiedzy widząc wielkich ludzi zamieszkujących ziemię Kanaan, pomyśleli że są to zapewne mocarze. Możliwe jest również to, że po potopie demony nadal łączyły się z kobietami, płodząc więcej mocarzy. W każdym z przypadków, owi „olbrzymi” zostali zniszczeni podczas inwazji Izraelitów na ziemię Kanaan (Księga Jozuego 11.21-22) i późniejszej historii (5 Księga Mojżeszowa 3.11; 1 Księga Samuela rozdział 17).
Co sprawia, że demony nie płodzą już dzisiaj mocarzy? Wydaje się, że Bóg zakończył łączenie się demonów z córkami ludzkimi, poprzez wrzucenie wszystkich demonów które dopuściły się takich grzechów do otchłani. Św. Juda w wersecie 6 mówi nam, „Aniołów zaś, którzy nie zachowali zakreślonego dla nich okręgu, lecz opuścili własne mieszkanie, trzyma w wiecznych pętach w ciemnicy na wielki dzień sądu.” Oczywiście, nie wszystkie demony są dzisiaj „uwięzione”, dlatego musiała istnieć grupa demonów która dopuściła się innych żałosnych grzechów, poza tymi wcześniejszymi. Przypuszczalnie, demony które łączyły się z córkami ludzkimi są właśnie tymi, „którzy są trzymani w wiecznych pętach.” Zatem powstrzymuje to inne demony przed chęcią popełnienia takich czynów.
Szatan w Niebie - Jak, dlaczego i kiedy szatan został wygnany z nieba?Upadek szatana symbolicznie opisują księgi Izajasza 14.12-14 oraz Ezechiela 28.12-18. Fragmenty te przede wszystkim odwołują się do królów Babilonu i Tyru, aczkolwiek dotyczą one, poza wspomnianymi królami, także siły duchowej za którą stoi szatan. Fragmenty te opisują w jaki sposób szatan upadł, lecz nie podają dokładnie kiedy ten upadek miał miejsce. Wiemy zatem, że aniołowie zostali stworzeni zanim powstała ziemia (Księga Joba 38.4-7). Szatan upadł zanim jeszcze kusił Adama i Ewę w Ogrodzie Eden (1 Księga Mojżeszowa 3.1-14). Upadek szatana musiał zatem wydarzyć się już po stworzeniu aniołów, lecz przed kuszeniem Adama i Ewy w Ogrodzie. Pismo Święte nie mówi dokładnie czy upadek szatana wydarzył się kilka minut, godzin czy dni przed kuszeniem Adama i Ewy w Ogrodzie.
Księga Joba mówi nam, że na jakiś czas szatan miał dostęp do nieba i tronu Bożego. „Otóż zdarzyło się pewnego dnia, że przybyli synowie Boży, aby się stawić przed Panem, a wśród nich przybył też i szatan. I rzekł Pan do szatana: Skąd przybywasz? A szatan odpowiedział Panu, mówiąc: Wędrowałem po ziemi i przeszedłem ją wzdłuż i wszerz” (Księga Joba 1.6-7). W tym czasie szatan nadal swobodnie poruszał się pomiędzy niebem a ziemią, rozmawiając z Bogiem i odpowiadając na Jego działania. W którym momencie Bóg przerwał mu ten dostęp nie jest znane.
Dlaczego szatan „wypadł” z nieba? Szatan upadł przez swoją pychę. Pragnął być Bogiem, a nie Jego sługą. Zwróć uwagę na wielokrotne twierdzenia „Wstąpię...” w Księdze Izajasza 14.12-15. Księga Ezechiela 28.12-15 opisuje szatana jako niespotykanie urodziwego anioła. Szatan bez wątpienia był najznakomitszym spośród aniołów, najpiękniejszym spośród Bożych stworzeń, lecz wciąż był niezadowolony. Zamiast tego, szatan zapragnął być Bogiem, aby praktycznie „zrzucić Boga z Jego tronu” i przejąć panowanie nad całym wszechświatem. Szatan pragnął być Bogiem, a co ważniejsze, tym argumentem szatan kusił Adama i Ewę w Ogrodzie Eden (1 Księga Mojżeszowa 3.1-5). Jak szatan „wypadł” z nieba? Właściwie to słowo „wypadł” nie jest odpowiednim słowem. Lepszym słowem byłoby powiedzenie, że Bóg wyrzucił szatana z nieba (Księga Izajasza 14.15; Ezechiela 28.16-17). Szatan nie wypadł z nieba, a raczej został z niego usunięty.
Angelologia - Co to jest angelologia?Angelologia zajmuje się tematyką aniołów. Obecnie istnieje wiele niebiblijnych poglądów na temat aniołów. Niektórzy wierzą, że aniołami są zmarli ludzie. Inni wierzą, że aniołami są bezosobowe siły. Jeszcze inni całkowicie zaprzeczają istnieniu aniołów. Biblijne zrozumienie angelologii pozwoli nam uporządkować i poprawić fałszywe poglądy. Angelologia przedstawia to, co Biblia mówi na temat aniołów. Jest to poznawanie związku aniołów z ludzkością oraz tego, jak anioły służą w wypełnianiu Bożych celów. Poniżej przedstawiamy kilka ważnych kwestii angelologii:
Co Biblia mówi na temat aniołów? Aniołowie są całkowicie odmiennymi istotami aniżeli ludzie. Ludzie nie stają się aniołami po śmierci. Aniołowie nigdy nie będą i nie były ludźmi. Bóg stworzył anioły, tak jak stworzył całą ludzkość.
Czy aniołami są postacie płci męskiej czy żeńskiej? Biblia niekoniecznie wskazuje na płciowość aniołów- męską czy żeńską. Gdy w relacji biblijnej „przypisana” jest jakąś płciowość, to dotyczy to płci męskiej (1 Księga Mojżeszowa 1.10, 12; Księga Objawienia 7.2; 8.3; 10.7) i pojawiają się jedynie imiona męskie: Michał i Gabriel.
Czy mamy aniołów stróżów? Nie ulega wątpliwości, że dobre anioły pomagają chronić wierzących, objawiają informacje, prowadzą ludzi i, ogólnie mówiąc, służą Bożym dzieciom. Trudne pytanie dotyczy tego, czy każda osoba albo każda osoba wierząca, posiada swojego anioła stróża, który jest jemu/jej w pewnym sensie „przypisany.”
Kim jest anioł Pański? Dokładna tożsamość „anioła Pańskiego” nie jest przedstawiona w Piśmie Świętym. Istnieje jednak wiele cennych „wskazówek”, które mogą nam pomóc w określeniu jego tożsamości.
Kim są cherubowie? Czy cherubowie są aniołami? Czy cherubini/ cherubowie są istotami anielskimi zaangażowanymi w uwielbienie i oddawanie Bogu czci? W odniesieniu do śpiewu, anioły odzwierciedlają Bożą chwałę i majestat oraz przypominają o wszechogarniającej obecności Boga pośród jego ludu.
Kim są serafowie? Czy serafowie są aniołami? 6 rozdział Księgi Izajasza jest jedynym miejscem w którym Biblia dokładnie mówi o serafach. Serafowie/ serafiny („palące, rozżarzone”) są aniołami, które pojawiły się w wizji proroka Izajasza w świątyni.
Angelologia przedstawia Bożą perspektywę na temat aniołów. Aniołowie są istotami osobowymi, które uwielbiają Boga i są jemu posłuszne. Bóg czasem posyła aniołów, aby „wpłynąć” na bieg wydarzeń ludzkości. Angelologia pomaga nam zrozumieć walkę duchową jaka toczy się pomiędzy aniołami Boga a szatanem i jego demonami (upadłymi aniołami). Właściwe zrozumienie angelologii jest bardzo ważne. Jeśli pojmiemy, że aniołowie podobnie jak i my są istotami stworzonymi przez Boga, to uświadomimy sobie, że uwielbienie i oddawanie im czci zamiast Bogu, okrada naszego Stwórcę z chwały jaka jedynie Jemu się należy. To sam Bóg posłał swojego Syna, aby umarł za nas na krzyżu, On nas kocha i troszczy się o nas, i tylko On jest godzien chwały, a nie anioły.
Kluczowy werset mówiący o angelologii pochodzi z Hebrajczyków 1.14: „Czy nie są oni wszyscy [aniołowie] służebnymi duchami, posyłanymi do pełnienia służby gwoli tych, którzy mają dostąpić zbawienia?”
Czy posiadanie figurek aniołów, jezusa, marji, juzefa,.. jest czymś złym?Figurki, figurki aniołów same w sobie nie są czymś złym. To, jak niektórzy postrzegają figury aniołów będzie przejawiało się w tym, czy ich posiadanie jest czymś złym. Jedynym powodem dla którego posiadanie figur aniołów jest czymś złym, to czynienie z nich obiektu uwielbienia, czego Bóg zakazuje w swoim Słowie i nazywa obrzydliwością (1 Księga Samuela 12.21). Nie oddajemy czci aniołom czy figurkom aniołów. Jedynie Bóg jest godzien uwielbienia (Psalm 99.5; Ew. Łukasza 4.8) i tylko w nim prawdziwie pokładamy ufność (Psalm 9.10). Biblia mocno przeciwstawia się religijnej symbolice i obrazowaniu, które mogą doprowadzić do bałwochwalstwa (idolatrii) . Dlatego chrześcijanie powinni być bardzo ostrożni w tym, aby nie postrzegać obrazów, figurek aniołów, obrazów Jezusa czy scenek narodzenia Pańskiego jako obiektu kultu i czci.
Mimo, iż nie jest niczym grzesznym posiadanie figurek reprezentujących anioły czy inne stworzenia (...), musimy jednak pamiętać, aby nie przypisywać im żadnej ponadnaturalnej mocy czy znaczenia w naszym życiu. Żadna z tych figurek nie może uchronić nas przed cierpieniem, obdarzyć nas pomyślnością czy wpłynąć na nasze życie w jakikolwiek inny sposób. Takie przeświadczenia są jedynie przesądami, które nie powinny być obecne w życiu prawdziwie wierzącego chrześcijanina. Samo myślenie takimi kategoriami jest bałwochwalstwem, a to z kolei jest w jasny sposób zakazane w Piśmie Świętym, i nikt kto dopuszcza się takich praktyk nie wejdzie do Królestwa Bożego (Księga Objawienia 21.27).
Poza tym, powinniśmy mieć świadomość, że tak naprawdę nie wiemy jak wyglądają anioły. Figurki są jedynie czyimś pomysłem na to, jak takie anioły mogłyby wyglądać.
Czy można zarazić się złym Aniołem (demonem) od drugiego człowieka ?
Co Biblia mówi na temat przechodzenia demonów z jednego człowieka na drugiego człowieka ?Koncepcja „infekcji duchowej” polega na tym, że zły duch przechodzi z jednej osoby na drugą poprzez np. dotknięcie tej drugiej osoby lub bycie blisko osoby w której mieszka zły duch.
Są ludzie, którzy nauczają w ten sposób mówiąc, aby nie zadawać się z przyjaciółmi czy członkami rodziny, którzy mogą przenieść na nich złego ducha.
Nie ma żadnych biblijnych podstaw na potwierdzenie koncepcji zarażenia się złym duchem czy to poprzez dotyk czy w inny sposób. Oczywiście możemy być narażeni na negatywny wpływ czy grzeszne zachowanie innych ludzi, bycie pod wpływe, presją ich ducha ale określanie czy wskazywanie na takie osoby, jako pośredników w przenoszeniu złych duchów na innych jest niebiblijne.
Biblia naucza, że istnieją dwa typy aniołów: te które nie upadły (nie zbuntowały się przeciwko Bogu)- anioły święte, oraz te, które poszły za szatanem i sprzeciwiły się Bogu. Anioły, które nie zgrzeszyły nazwane są duchami służebnymi (Hebrajczyków 1.14), a wiemy, że zostały posłane, aby służyć tym, którzy staną się spadkobiercami zbawienia, czyli tym, którzy uwierzą w Chrystusa jako Zbawiciela. Aniołowie, którzy przyłączyli się do buntu szatana pozostają w wiecznych pętach w ciemnicy (Judy 1.6) i nazwani są demonami, oddanymi złym uczynkom.
Biblia podaje tylko jeden przykład demonów, którzy zostali przeniesieni z żyjących istot na inną osobę. Sytuacja miała miejsce, gdy Jezus przeniósł legion demonów z opętanego człowieka na stado świń (Ew. Mateusza 8.28-34). Jezus nie powtórzył tego cudu, ani też nie ostrzegł swoich uczniów (ani nas) przed przenoszeniem duchów. Nie ma żadnego powodu dla którego nowonarodzony wierzący w Chrystusa miałby się bać szatana albo jego upadłych aniołów. Jeśli się jemu przeciwstawimy, on od nas odejdzie. „Przeto poddajcie się Bogu, przeciwstawcie się diabłu, a ucieknie od was” (Jakuba 4.7). Jako prawdziwie wierzący, wiemy że nasze ciało jest świątynią Ducha Świętego. Możemy mieć zatem pewność, że Duch Święty nie będzie tolerował demona w swojej świątyni.
Dlaczego sprawiedliwy i kochajacy Bóg nie wybaczy upadłym aniołom ?
Z jakiego powodu Bóg nie daje szansy pokuty upadłym aniołom ?Biblia nigdzie dokładnie nie odnosi się do kwestii upadłych aniołów, którzy mieliby szansę pokutować, ale możemy poznać kilka wzmianek odnoszących się do tego zagadnienia.
Po pierwsze
Szatan (Lucyfer) był jednym z najdostojniejszych aniołów, prawdopodobnie najwyższym (Księga Ezechiela 28.14). Lucyfer i wszystkie anioły przebywały bezustannie w obecności Bożej i poznały jego chwałę. Stąd też nie miały żadnego wytłumaczenia dla swojego buntu przeciwko Bogu i odwrócenia się od Niego. Nie były kuszone. Lucyfer i inne anioły, które się Bogu sprzeciwiły, pogardziły tym co znały, by czynić zło.
Po drugie
Bóg nie zapewnił planu odkupienia dla aniołów, tak jak to uczynił dla ludzi. Konsekwencją upadku ludzi była konieczność złożenia ofiary za grzech, a Bóg zapewnił to składając za nas ofiarę w Jezusie Chrystusie. W swojej łasce, Bóg odkupił ludzkość i przyniósł chwałę dla samego siebie.
Taka ofiara nie stała się udziałem aniołów. Poza tym ci aniołowie, którzy pozostali przy Bogu nazwani są „wiernymi aniołami” (1 Tymoteusza 5.21). Wiemy, na podstawie biblijnej doktryny o wybraniu, że ci, których Bóg przeznaczył do zbawienia będą uratowani, i że nic nie może oddzielić ich od miłości Bożej (Rzymian 8.38-39). Zatem ci aniołowie, którzy sprzeciwili się Bogu nie byli „wybranymi aniołami” Bożymi.
I w końcu, Biblia nie daje nam żadnych powodów by wierzyć, że anioły pokutowałyby, nawet jeśli Bóg dałby im okazję do tego (1 Piotra 5.8). Upadłe anioły wydają się całkowicie przeciwstawiać Bogu i atakować lud Boży. Biblia mówi, że suwerenny boży sąd jest zróżnicowany zgodnie z tym, jak duże ma poznanie dana osoba (Ew. Łukasza 12.48). Upadłe anioły zatem, z tak dużą wiedzą jaką posiadły na temat Bożej chwały, zasługują na wielki, Boży gniew.
Czy można modlić się do Aniołów ?
Czy Biblia pochwala czy zakazuje modlitwy do aniołów?Mimo, iż nie ma żadnego wersetu stwierdzającego: „Nie będziesz modlił się do aniołów”, to jednak oczywiste jest, że nie powinniśmy modlić się do aniołów, skoro modlitwa jest aktem uwielbienia i oddawania czci. I podobnie jak anioły odrzucają nasze uwielbienie (Księga Objawienia 22.8-9), tak też odrzucają naszą modlitwę. Składanie naszego uwielbienia i modlitw komukolwiek prócz Bogu jest bałwochwalstwem.
Istnieje również kilka praktycznych i teologicznych powodów dla których modlitwa do aniołów jest czymś niewłaściwym. Jezus Chrystus nigdy nie modlił się do kogokolwiek innego, aniżeli do swojego Ojca. Gdy uczniowie zapytali go jak mają się modlić, On im powiedział: „A wy tak się módlcie: Ojcze nasz, któryś jest w niebie…” (Ew. Mateusza 6.9; Ew. Łukasza 11.2). Jeśli modlitwa do aniołów byłaby czymś co powinniśmy czynić, to uczniowie Jezusa z pewnością zostaliby w tym miejscu o tym pouczeni. Zatem widzimy, że mamy modlić się jedynie do Boga. To jasne przesłanie odczytujemy także z Ew. Mateusza 11.25-26, gdzie Chrystus rozpoczyna modlitwę mówiąc: „Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi…” Jezus nie tylko zwraca się do Ojca na początku swojej modlitwy, ale cała jej treść jest prośbą o pomoc Wszechwiedzącego, Wszechmocnego i Wszechobecnego Boga. Modlitwa do aniołów byłaby nieefektywna, ponieważ są to- podobnie jak i my- stworzenia Boże które nie posiadają boskich atrybutów.
Jezus modli się do swojego Ojca o moc za swoich naśladowców w Ew. Jana 17.1-26, prosząc Go o uświęcenie uczniów w prawdzie, zachowaniu ich od złego i aby byli jedno jak i On z Ojcem są jednym. Te trzy błogosławieństwa mogą pochodzić jedynie ze źródła, które je podtrzymuje. Zatem ponownie, aniołowie nie mają takiej mocy. Anioły nie potrafią nas uświęcić, wywyższyć czy zagwarantować nam dziedzictwo w Chrystusie (Efezjan 1.13-14).
Po drugie, w Ew. Jana 14.13 pojawiają się słowa gdy sam Chrystus mówi wierzącym, że o cokolwiek poproszą w jego imieniu, On to wypełni, ponieważ sam będzie przedkładał te prośby Ojcu. Składanie modlitw aniołom z pewnością byłoby odejściem od biblijnych wskazówek dotyczących modlitwy (zobacz także Ew. Jana 16.26). Ani aniołowie ani inne stworzenia nie są nigdy przedstawione jako pośrednicy do Boga Ojca. Jedynie Syn i Duch Święty (Rzymian 8.26) mogą być pośrednikami przed tronem Boga Ojca.
1 Tesaloniczan 5.17 mówi, że wierzący ma się modlić bez ustanku. To jest jedynie możliwe, jeżeli wierzący ma przystęp do Boga, który zawsze jest obecny i dostępny, by słuchać próśb każdego człowieka równocześnie. Anioły nie mają tej umiejętności- nie są wszechobecne ani wszechpotężne- nie mają zdolności wysłuchiwać naszych modlitw. Modlitwa do Ojca poprzez Chrystusa jest jedynym potrzebnym i efektywnym źródłem przez jakie możemy się komunikować z Bogiem. Nie. Modlitwa do aniołów jest czymś absolutnie niebiblijnym.